გ ი მ ა ი ო / GIMAIO

რა ძაან გარუხებული და გადაქანცული ჩანდა ეს ქალაქი, პირველად რომ ვნახე, ან იქნებ მე ვიყავი ასეთი და ყველაფერი ასეთად მეჩვენებოდა. დამღალა ამ ურთულესმა ცხოვრებამ, წელში გამწყვიტა და ამიტომ გადავწყვიტე ხელი მომეწერა იმ ხელშეკრულებაზე, რომელიც ამ ქალაქში ცხოვრების უფლებას მომცემდა. ეს იყო ოცნების ქალაქი, სადაც არაფრის გაკეთება არ გჭირდებოდა, უფრო ზუსტად, აკრძალული იყო ნებისმიერი სახის საქმიანობა, მაგრამ, რასაც მოისურვებდი, ყველაფერი მაშინვე თავისთავად სრულდებოდა. ამიტომ მიკვირდა ძალიან, როდესაც ამ ქალაქში წასული ადამიანები უკან ბრუნდებოდნენ და ამ ქალაქის ხსენებაც კი აღარ უნდოდათ. შეიძლება ზოგისათვის პრობლემა იყო ხელშეკრულების ერთ-ერთი პუნქტი, რომლის მიხედვითაც ამ ქალაქის მაცხოვრებელს ეკრძალებოდა ნებისმიერი სახის კომუნიკაცია, რაც მე პირადად მაწყობდა კიდეც, რადგანაც დამღალა ამდენმა ფლიდმა და გამორჩენაზე ორიენტირებულმა ადამიანმა. მოკლედ, შევდგი ფეხი ჩემი ოცნების ქალაქში, სადაც ჩემთვის წყნარად და უზრუნველად ვიცხოვრებ. დასვენება და უზრუნველყოფა იმდენად მნიშვნელოვანია ჩემთვის, რომ ქალაქის ...

. . . და , აი ეს თარგმანიც : მარტო დაბადებიდან მოყოლებული მე სხვას არ ვგავარ და ვარ ეული , ვერ ვამჩნევ იმას , რასაც შენ ხედავ განსხვავებული გრძნობა და ვნება , განსხვავებული დარდი , ნაღველი მხიარულებაც არაჯანმრთელი , თვალსაწიერი ყველაზე ფართო ; და რაც მიყვარდა , მიყვარდა მარტოს . ჩემი ბავშვობა , ქარიშხლიანი წლების საწყისი , დროის შხრიალი , კარგის და ცუდის განსჯის ჟიური და ის შეგრძნება მისტერიული , მუდამ რომ მბოჭავს , როდესაც ვხედავ როგორ იცლება ნიაღვრად ზეცა , როგორ აწითლებს კლდის წვერს მზის სხივი , ანათებს ელვა გარემოს ჯინით , და ღრუბელს ბზარი როგორ უჩნდება , ოქროსფერ ხაზალს შტორმი უხდება , ჭექა - ქუხილის ხმას ასეთ ბოროტს როდესაც ვუსმენ და ვხედავ როგორ შეკრა ღრუბელმა ( ან რა ძალებით ?) ცაზე დემონი ჩემი თვალებით . . . . 1849 წლის 3 ოქტომბერი იდგა . ფიქრებით ისე აშკარად დავბრუნდი უკან ზუსტად ამ დღეს და ბალტიმორის ქუჩებში გადავწყვიტე გასეირნება . სწორ...

მერე რა, რომ ჯერ სამი წლისაც არ ვარ და თან კომაში ვიმყოფები. ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ ვერაფერს ვგრძნობ და არაფერი მესმის. აი, ზუსტად ახლა მუცელზე დედის ხელს და მის მოფერებას ვგრძნობ. დედა მე დავარქვი, თორემ თქვენ ვისაც დედას ეძახით, მე ისეთი დედა არ მყავს, ბავშვთა სახლში ვიზრდები. ვგრძნობ, როგორ უკანკალებს ხელი და ის ორად-ორი სიტყვაც ჩამესმის, რომელთა თქმასაც ძლივს ახერხებს: მიყვარხარ და მაპატიე. ვიცი, რომ ვუყვარვარ; ასე სხვას არავის ვყვარებივარ. ბოდიშს იმიტომ კი არ მიხდის, რომ კარგად ვერ მომიარა. თავადაც იცის, საკუთარი შესაძლებლობების მაქსიმუმი გააკეთა. ბოდიშს იმიტომ მიხდის, რომ არ მიშვილა. უნდოდა, რომ მისი შვილი ვყოფილიყავი, მაგრამ ვერ გაბედა. თავისი შვილები ყავს, ძალიან ბევრს მუშაობს, ფინანსურადაც არ ულხინს. მეც შევაშინე: ჩემი ზუსტი ასაკი უცნობია, ორიდან სამ წლამდე ვარ, მაგრამ ჯერ ვერ ვლაპარაკობ, სიარულის ნაცვლად ვხოხავ, ძალიან ადვილად ვცივდები, ხშირად მაქვს სიცხე, კუჭ-ნაწლავის პრობლემები, - შევაშინე, აბა, რა ვქენი. არა და იცით, რა საყვარელი ტიპი ვარ - ოქროსფერი კულულები და ...

წინა ღამეს თითქმის არ მიძინია, არადა დღეს ბევრი სამუშაო მქონდა ,  მიუხედავად იმისა რომ შაბათი იყო, და მთელი დღე მაგიდასთან გავატარე. საღამოს ექვსი იქნებოდა, როდესაც ვიგრძენი, რომ ცოტა ფეხით გავლა არ მაწყენდა. სავსე საფერფლე გადავყარე, ჩემი ცოლი ვერ იტანს სუნს, და სახლიდან გამოვედი. გადაწყვეტილი არ მქონდა, რას ვაპირებდი, და პროსპექტით ვაკის პარკის მიმართულებით ჩქარი ნაბიჯით გავუყევი გზას. ხო, ვაკის პარკში გაისეირნე და დაისვენე ცოტა, ვუთხარი საკუთარ თავს. მზე ჩასასვლელად ემზადებოდა, მაგრამ ჯერ კიდევ მზის სათვალე ზედმეტი არ იქნებოდა. ყოველთვის ის მრჩება სახლში, რაც მჭირდება, გავიფიქრე და გავჩერდი, რადგანაც სამანქანო გზას მივადექი. შუქნიშანი არ ჩანდა, გადასასვლელი დახაზული იყო და წესით მანქანა უნდა გაჩერდეს, როდესაც ქვეითი გადადის, მაგრამ წესები არ წესობენ ჩემ ქალაქში. ერთი-ორი მანქანა გაჩერდა კიდეც, მაგრამ მესამემ გზა გამოაგრძელა, მე გამცდა და უცებ შეჯახებისა და ხალხის ყვირილის ხმა გავიგონე. მარჯვნივ, საიდანაც ხმები მოდიოდა, გავიხედე და ... გავაგრძელე გზა. რაღაც ასაკის შემდეგ ხ...