მერე რა, რომ ჯერ სამი წლისაც არ ვარ და თან კომაში ვიმყოფები. ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ ვერაფერს ვგრძნობ და არაფერი მესმის. აი, ზუსტად ახლა მუცელზე დედის ხელს და მის მოფერებას ვგრძნობ. დედა მე დავარქვი, თორემ თქვენ ვისაც დედას ეძახით, მე ისეთი დედა არ მყავს, ბავშვთა სახლში ვიზრდები. ვგრძნობ, როგორ უკანკალებს ხელი და ის ორად-ორი სიტყვაც ჩამესმის, რომელთა თქმასაც ძლივს ახერხებს: მიყვარხარ და მაპატიე.
ვიცი, რომ ვუყვარვარ; ასე სხვას არავის ვყვარებივარ. ბოდიშს იმიტომ კი არ მიხდის, რომ კარგად ვერ მომიარა. თავადაც იცის, საკუთარი შესაძლებლობების მაქსიმუმი გააკეთა. ბოდიშს იმიტომ მიხდის, რომ არ მიშვილა. უნდოდა, რომ მისი შვილი ვყოფილიყავი, მაგრამ ვერ გაბედა. თავისი შვილები ყავს, ძალიან ბევრს მუშაობს, ფინანსურადაც არ ულხინს. მეც შევაშინე: ჩემი ზუსტი ასაკი უცნობია, ორიდან სამ წლამდე ვარ, მაგრამ ჯერ ვერ ვლაპარაკობ, სიარულის ნაცვლად ვხოხავ, ძალიან ადვილად ვცივდები, ხშირად მაქვს სიცხე, კუჭ-ნაწლავის პრობლემები, - შევაშინე, აბა, რა ვქენი.
არა და იცით, რა საყვარელი ტიპი ვარ - ოქროსფერი კულულები და დიდი ცისფერი თვალები მაქვს. მართალია, ელამი ვარ, მაგრამ დედამ მითხრა ძალიან გიხდებაო. როდესაც ერთად ვართ, სულ მელაპარაკება, დღეს ვერ შეძლო მხოლოდ. ვიცი, რატომაც მელაპარაკება ამდენს; ფიქრობს, რომ ასე უფრო ადვილად ვისწავლი ლაპარაკს.
დედამ ჩემზე არაფერი იცოდა, ახლა იგებს თანდათან. თქვენც მინდა გითხრათ. ჩემი ნამდვილი, არა ნამდვილი კი არა, ბიოლოგიური დედა, როგორც სხვები იტყოდნენ, მეძავია. მან და მისმა ორმა მეგობარმა ერთ-ერთი პატარა ქალაქის განაპირას იქირავეს ის სახლი, რომელშიც მე დავიბადე. არც ექიმი, არც ბებია ქალი, ერთ-ერთი უფრო გამოცდილი მეგობარი ეხმარებოდა დედაჩემს მშობიარობისას. მიჭირს მასზე დედის დაძახება, მხოლოდ დ-ს ვიტყვი ამის შემდეგ. მამა არავინ იცის, ვინაა. მე მაინც მგონია, რომ დ-მ იცოდა, მაგრამ არავისთვის უთქვას, ხუმრობდა, რას გაიგებო. მათზე ცუდს არ ვიტყვი, რადგანაც თუ ფხიზელები იყვნენ და ცოტა ფულიც ქონდათ, მეფერებოდნენ კიდეც, მაგრამ თუ ... აჯობებს არ გავიხსენო.
ასე იყო, თუ ისე, ერთი რამ კარგად ვისწავლე, ტირილი არ შეიძლებოდა, რადგანაც ჩემ ტირილს ყოველთვის ტკივილი ახლდა. ბავშვთა სახლშიც არასოდეს ვტიროდი. ჯგუფში ბევრი ბავშვი ვართ და რიგრიგობით გვაჭმევენ. ჩემი ჯგუფელები სულ ხმამაღლა ტირიან და ყვირიან, ვიდრე მათი ჯერი მოვა. მე ყოველთვის ჩუმად ვარ და ასე ველოდები ჩემ რიგს. მხოლოდ ერთხელ ცოტა წამოვიჭუჭყუნე, მეგონა დავავიწყდით. ეს ამბავი ჩვენმა ძიძამ დედას მოუყვა. ამის შემდეგ დედა სულ ცდილობდა, რომ ჭამის დროს მოსულიყო; საჭმელიც უფრო გემრიელია, ის როდესაც მაჭმევს.
არ მითქვავს თქვენთვის, ბავშვთა სახლში როგორ აღმოვჩნდი. საღამო ხანი იყო, დ-ს და მის მეგობრებს კლიენტები ყავდათ. მე კი, როგორც ასეთ დროს ხდებოდა, გარეთ ხის ქვეშ დიდ კალათაში ჩამაწვინეს. გვიანი შემოდგომა იყო და ძალიან მციოდა. არა და, როგორ მიყვარს სითბო. სახლში ჩოჩქოლი ატყდა, პოლიციის რეიდიაო. მე ერთმა პოლიციელმა მიპოვა, გარეთ ჩვილია გაყინულიო, უთხრა სხვებს. თბილისში წამომიყვანეს, ჯერ საავადმყოფოში დამაწვინეს, მერე კი ბავშვთა სახლში გადმომიყვანეს. ორივეგან ისე თბილოდა და, თქვენ წარმოიდგინეთ, საჭმელიც სულ მქონდა. ის, ვინც გამაჩინა, მეტი აღარ მინახავს. ვიცი გაინტერესებთ და გპასუხობთ, დიახ, მაინც მენატრებოდა და მინდოდა, რომ მოსულიყო და კი არ წავეყვანე, ჩემთან დარჩენილიყო. აღმოჩნდა, რომ არც საბუთები მქონდა და არც სახელი და გვარი. ზურა აქ დამარქვეს, მომწონს ჩემი სახელი.
სითბოც მიყვარს, ჭამისტიც ვარ, მაგრამ ყველაზე მეტად მიყვარს, სიყვარულით რომ მიყურებენ. თვალში მიდგას, დედამ პირველად რომ შემომხედა, გამიღიმა და მის მზერაში სიყვარულის ნაპერწკალი დავინახე. დრო და დრო ბავშვთა სახლში დადიოდა თურმე, თავის შვილებიც მოყავდა და ბავშვებს უვლიდნენ. ჩემი გაცნობის შემდეგ, ჩვენთან სიარულს უმატა. მეც მოუთმენლად ველოდი მის მოსვლას - სულ მეფერებოდა, გემრიელობები მოქონდა ჩემთვის და ჭამის დროსაც არ მიწევდა ლოდინი, მაგრამ ყველაზე მეტად მის შემოხედვას ველოდი, რადგანაც მის თვალებში სიყვარულს ვხედავდი. ვფიქრობდი ჩემთვის, რომ გავიზრდები მხატვარი გამოვალ და სიყვარულს დავხატავ, რადგანაც სიყვარულზე ლამაზი არაფერია.
ასე გრძელდებოდა იმ დღემდე, როდესაც პირველად დედის მოწოდებული საჭმელი არ შევჭამე. მიხვდა, რომ ავად ვიყავი, გამიზომეს და სიცხეც საკმაოდ მაღალი მქონდა. არ ინერვიულოთ, უთხრა დედას ბავშვთა სახლის ექიმმა, სუსტი ჯანმრთელობისაა, ხშირად ცივდებაო. შემდეგ მოსვლაზე ბავშვთა სახლში აღარ დავხვდი. მაშინვე საავადმყოფოში მოვიდა, ძლივს ვახელდი თვალებს, რომ მისთვის შემეხედა. დიაგნოზიც ცოტა გვიან დამისვეს - ტუბერკულიოზური მენინგო-ენცეფალიტი. ყველა ბავშვს, ვინც საავადმყოფოში იბადება, მალევე ცრიან ტუბერკულიოზზე, მე ვინ ამცრიდა. MRI რომ გადამიღეს, შუბლის წილები დაზიანებული აღმომაჩნდა . ხომ გეუბნებოდით, უთხრა საავადმყოფოს ექიმმა დედაჩემს, რომ განვითარების პრობლემები ექნებაო, და დაამატა, დავუკავშირდით იმ ქალაქის პედიატრს, სადაც ბავშვი დაიბადა, რომელმაც დაადასტურა, რომ ჩვილი საშინელ პირობებში იზრდებოდა. მეზობლები იმასაც ამბობდნენ, რომ ის ქალები, როდესაც დათვრებოდნენ, ამ ჩვილი ბავშვით ფეხბურთს თამაშობდნენო. როგორ უყვარს ხალხს გადაზედმეტება და გამუქება ისედაც საკმაოდ რთული და ჩაშავებული სიტუაციის. არ შეიძლებოდა დედაჩემისათვის ასეთი რამეების თქმა. ჯერ ერთი, ძალიან ემოციურია და მეორეც, გული აწუხებს.
„ხვალამდე ვერ გასტანს, შეიძლება ასეც ჯობდეს ბავშვისთვის. მიდით, დაემშვიდობეთ,“ - მკაფიოდ გავიგონე ექიმის ხმა, როდესაც ეს დედას უთხრა.
სწორედ ახლა მემშვიდობება, ხვალ მე აღარ ვიქნები. სამუდამოდ დამშვიდობებაზე უშნო არაფერი ყოფილა. ამიტომ ოცნებობენ ადამიანები საიქიო ცხოვრებასა და მომავალ შეხვედრებზე. მე კი იცით რაზე ვოცნებობ? ვოცნებობ, რომ დაიბადება სხვა ზურა, რომელსაც დედა ეყოლება გვერდით, მერე გაიზრდება, მხატვარი გახდება და სიყვარულს დახატავს. შეხედავენ ადამიანები მის ნახატს, მიხვდებიან სიყვარულის სილამაზეს და დაივიწყებენ მიტოვებას, ღალატს, მტრობას, სიძულვილს.
დიახ, მეც შემიძლია ოცნება; მერე რა რომ ჯერ სამი წლისაც არ ვარ და თან კომაში ვიმყოფები.
გიმაიო
09/04/2018
თბილისი
Comments
Post a Comment