გ ი მ ა ი ო / GIMAIO

მე ის დედა-ძაღლი ვარ, ჩემ დახოცილ შვილების თვალს რომ ვერ ვაშორებ; რა გასაკვირია, რომ თვალები ცრემლიანი მაქვს. ძალიან დაღლილი ვარ, ახლახანს ვიმშობიარე. როგორ მინდოდა, დედა რომ ვყოფილიყავი, მაგრამ პატრონმა გადაწყვიტა, რომ ამდენ ძაღლს ვერ გამოკვებავდა, და ახლად-გაჩენილ ჩემ შვილებს თავის შვილებთან ერთად ქვებით თავები დაუჩეჩქვა და ახლა ისინი აქვე სისხლის გუბეებში ყრიან. მე ყველაფერს საკუთარი თვალით ვუყურებდი, მინდოდა დამეცვა ჩემი შვილები, მაგრამ ახალნამშობიერებს წამოდგომის თავიც არ მქონდა. ახლა გაოგნებული ვუყურებ ჩემ ლეკვებს და ბოლომდე ვერ ვაცნობიერებ, რა მოხდა, რადგანაც ჩემი ტვინი ისეთი განვითარებული არაა, როგორც თქვენი ტვინი ადამიანებო, მაგრამ იმას, რასაც მე ახლა ვგრძნობ სიკვდილი მირჩევნია. თურმე, სუიციდის ფუფუნებაც თქვენ გაქვთ ადამიანებს და არა ჩვენ ძაღლებს. ჩვენი მეხსიერება მოკლეა და, ალბათ ჩემ შვილებს რომ წაიღებენ და აღარ დავინახავ, დამავიწყდება და ჩვეულ ცხოვრების რითმს დავუბრუნდები. პატრონმა საკუთარი შვილები ახლაც დაიხმარა, იქვე ორმო ამოთხარეს, რომელშიც ჩემი შვილები ჩაყარეს და მ...

ძალიან მარტივად დავიწყებ. ქეთისა და ზაზას პრობლემა ჩვენი ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი პრობლემაა, რადგანაც ეხება ნიაკოს, ანუ მომავალს. რა, ქმრისაგან უყურადღებოდ დატოვებულ ახალგაზრდა ნაირას, როგორც მისი თაობის უმრავლესობას, არ უღალატია საკუთარი მოღალატე ქმრისათვის თავის ექიმთან, მოძღვართან ან/და ძველ შეყვარებულთან ცხადში თუ არა, სიზმარში ან ოცნებებში მაინც?! სიზმარში და ოცნებებში ღალატს ქალბატონი ნაირა ალბათ ღალატს არ ეძახის, პირადად ჩემთვის ამ ორ ღალატს შორის დიდი განსხვავება არაა. ყველანაირი ღალატი დასაგმობია!!! ქეთი ... ვგმობ ამ პერსონაჟს როგორც მოღალატეს, მიუხედავად იმისა, რომ მსხვერპლად მიმაჩნია. ასევე დასაგმობია, ცხოვრობდე ტყუილში, ანუ, ცხოვრობდე ადამიანთან, რომელიც არ გიყვარს და პატივს არ სცემ, და რომელსაც არ უყვარხარ და პატივს არ გცემს. თუ ქალს ასეთ სიტუაციაში არ უნდა იცხოვროს, მხოლოდ ერთი გამოსავალია - კარგი განათლება, საკუთარი საქმე, ბრძოლის უნარიანობა, რაც   დამოუკიდებლად არსებობის საშუალებას მისცემს. მინდოდა მიმეწერა ამ ქვეყნიდან გაქცევა-თქო, მაგრამ ვინ დარჩება მაშინ და...

ხალხნო, რაღაც მომინდა ადამიანზე ვილაპარაკო. დიახ, მეც ზუსტად იგივე ვუთხარი საკუთარ თავს, რაც ახლა თქვენ გაიფიქრეთ, სიტყვა-სიტყვით აი ასე: „ქალბატონო ნინო, რა უნდა თქვათ თქვენ ადამიანზე ახალი, რაც ჯერ არავის უთქვავს? ამდენი ფილოსოფოსი, ფსიქოლოგი, ექიმი თუ მწერალი იკვლევდა, სწავლობდა, აღწერდა ადამიანს, მის გუნება-განწყობას, ზრახვებს, ქმედებეს და ა.შ. საუკუნეების მანძილზე და მერწმუნე, მეტი არც აღარაფერი დარჩა სათქმელი.“ ჩემ თავს ხშირად ვეწინააღმდეგები, მაგრამ ამ ჯერად ‘მე’ მართალს ამბობდა. არადა , რვეულიც მომარჯვებული მაქვს, კალამიც და, ‘ხელები მექავება’ რომ რამე დავწერო. ასე რომ ვაგრძელებ იმის წერას, რაც ისედაც იცით, ბევრმა ჩემზე უკეთ. ადამიანი, რომელსაც იცნობ ან რომელთანაც მეგობრობ, ერთი შეხედვით მარტივად ამოსაცნობი ჩანს, მერე ცხოვრება გაჩვენებს, რომ ბევრჯერ შემცდარხარ მის შეფასებაში, განსაკუთრებით რთულია იწინასწარმეტყველო, რას მოიმოქმედებს ადამიანი კრიტიკულ სიტუაციაში. ახლა შეკითხვა რომ დავსვა, ვის იცნობთ ყველაზე კარგად-თქო, უმრავლესობა, მათ შორის მეც, ვუპასუხებ, საკუთარ თავს-თქ...

წინა საუკუნის ოთხმოცდაათიანები იდგა, ზუსტად არ მახსოვს რომელი წელი. ვინც ეს პერიოდი გამოვიარეთ, უდავოდ გაგვახსენდება პურის რიგები, უშუქობა, ნავთის ლამფები და ნავთის გამათბობლები საშინელი ნავთის სუნით, ბანდიტების თარეში და შიში, მომავლის შიში, თითქოს დაუძლეველი, რომელსაც ჩვენი ახალგაზრდული ოპტიმიზმი შეძლებისდაგვარად ებრძოდა. ერთი ასეთი ღამე გამახსენდა ახლა 2019-ის დამდეგს. ზამთარი იყო, ციოდა, ღამდებოდა, ჯერ ერთი შვილი გვყავდა და ადრე დავწექით და შუაში ჩავიწვინეთ, რომ გაგვეთბო. ჩემ მხარეს პატარა მაგიდაზე ნავთის ლამფა დავტოვე ანთებული, რადგანაც ჩაძინების პრობლემა სულ მქონდა და ვიფიქრე, რამეს წავიკითხავ-თქო. ახლა ვერ ვიხსენებ, რას ვკითხულობდი, მაგრამ ამას მნიშვნელობა არ აქვს, რადგანაც ეგრეთ წოდებული 'წიგნის ჭია' ვარ და მთავარია წასაკითხი იყოს. თანდათან ძილი მომერია და დავაპირე ლამფის ჩასაქრობად ადგომა, მაგრამ შევამჩნიე, ლამფის შუქმა როგორ იმატა და იმატა, ისე ძლიერად, რომ უკვე თვალებს მტკენდა. უცებ ცეცხლს ჩემი ფერის, არა ზუსტად ჩემნაირი, თვალი მოსწყდა და მე მომაშტერდა. კარგა ხან...