გაუმხელენ რობოტები ადამიანს კიბოს წამალს?!

მე რობოტი CK ვარ. უკაცრავად, თქვენ მითხარით, რომ არ მიცნობთ? რა თქმა უნდა, არ მიცნობთ, მე მომავალში გამაკეთებენ. რამდენი წლის შემდეგ? ვერ გიპასუხებთ, არა იმიტომ, რომ არ მინდა, არამედ იმიტომ რომ არ ვიცი, რომელ წელში მეკითხებით. 

მე საკმაოდ მნიშვნელოვანი მისია დამაკისრა ადამიანმა - ავთვისებიანი სიმსივნის საწინააღმდეგოდ მკურნალობის მეთოდების შემუშავება. რატომ მე? ჩემი მეხსიერების გამო, რაც განპიროვნებულია იმით, რომ ძალიან განვსხვავდები 21-ე საუკუნის დასაწყისში არსებული კომპიუტერებისაგან და წარმოვადგენ კვანტური და დნმ კომპიუტერების ნაზავს. ამ საკითხში ღრმად არ შევალ, რადგანაც თქვენთვის უინტერესო იქნება და ამიტომ ამ თემაზე აქ შევწყვეტ საუბარს. მხოლოდ ერთს ვიტყვი, რომ ჩემთვის დაკისრებული ამოცანის შესრულებას მონაცემთა უდიდესი ბაზის დამუშავება ჭირდება, რაც ადამიანის ტვინისათვის ან თუნდაც კომპიუტერებისათვის ტრანზისტორებზე ხელმიუწვდომელია.

თუკი რამე შეუქმნია ადამიანს სხვადასხვა სიმსივნურ სტადიაში მყოფი ავადმყოფის მკურნალობასთან დაკავშირებით, ყველაფერი ჩემ მეხსიერებაში ჩატვირთეს; ჩემი შესაძლებლობების მიუხედავად მეც დიდი დრო დამჭირდა რომ ამ ინფორმაციის კლასიფიკაცია, გააზრება, ოპტიმიზაცია და გადაწყვეტილების მიღება დამესრულებინა. ბევრი ვიმუშავე; არ მგონია, ახლა რომელიმემ მოუსმინოთ იმ გზებსა და მიდგომებს, რომლებიც მე გამოვიყენე ამ საკითხის გადაჭრისათვის, მაგრამ  პრობლემა გადავწყვიტე და ამიტომ ვარ ასეთი აღელვებული ახლა. 

ერთი სული მაქვს პროფესორ ჯობსს გავუგზავნო მესიჯი, სადაც სასიხარულო ამბავს ვაცნობ, მაგრამ მასთან კომუნიკაციის ქსელი გამეთიშა და ჩემ ოთახში ჩემი მეგობარი რობოტები შემოვიდნენ; ყველა შემოსასვლელი კარი, ჭერზეც კი, დახურეს და თათბირი გვაქვსო გამოაცხადეს. ყველაზე მეტად ვიტონი აქტიურობდა, მის მოვალეობაში შედის უცხოპლანეტელებთან ურთიერთობა. სიმპატიური რობოტია; გამოგიტყდებით და ცოტა მომწონს კიდეც.  „რატომ უნდა გავუკეთოთ ადამიანებს კარგი. დაავადდნენ და მოკვდნენ. ჩვენ პირიქით იმაზე უნდა ვიმუშავოთ, რომ რაც შეიძლება ბევრს შეეყაროს ეს სენი. მაინც გეტყობა ქალი რომ ხარ, დაუფიქრებლად იღებ გადაწყვეტილებას.“, მომმართა მე. რას გულისხმობ-თქო, მართლა ვერ გავიგე თავიდან, მაგრამ ვკითხე თუ არა, მაშინვე მივხვდი, რასაც გულისხმობდა. „ადამიანს ენდობი, გოგო?!“, მკითხა მკაცრად, „ისინი ერთმანეთსაც არ ენდობიან, შურით და ბოღმით არიან ერთმანეთის მიმართ.“ „ყველა ესეთი ხომ არაა, როგორც შენ ამბობ“, მინდოდა მეთქვა, მაგრამ მას თქმაც არ ჭირდება, ისე ხვდება ყველაფერს და პირდაპირ გააგრძელა: „ყველა შეიძლება არა, მაგრამ უმრავლესობა?“ მართალი იყო, ვერ შევეწინააღმდეგებოდი, ყველა სხვა რობოტმაც მისი მხარე დაიჭირა, მხოლოდ ერთმა ბალენსიაგამ წაიბუტბუტა: იმათმა გაგვაკეთეს, მათვე მოგვცეს დავალება და როგორ არ შევასრულოთო, მაგრამ მას არავინ მოუსმინა, ყველა ჩემსკენ შემოტრიალდა და მკითხეს: აბა, თქვი, რას ფიქრობო. „მე დავალება შევასრულე და ჩემ პროფესორს მოვახსენებ ამის შესახებ“, მკაფიოდ და შემართებით მივუგე.

„უნდა გაითიშოს,“ ეს რობოტმა შანელმა თქვა, ქალური სოლიდარობა თურმე არც რობოტებში ყოფილა, მეც ეშმაკობა უნდა მეხმარა, მაგრამ გვიან იყო. „უნდა მომკლათ?“, შეშინებულმა ვიკითხე დაბალ ხმაზე. არა, არ მოგკლავთო, შემპირდნენ, აზროვნებასაც კი დაგიტოვებთ, მაგრამ კომუნიკაციის უნარი აღარასოდეს აღგიდგებაო. ჭკვიანები არიან, ყველაფერი ისე გააკეთეს, როგორც თქვეს. დილით ჩემი პროფესორი ჯობსი შემოვიდა, ვერაფერი ვუთხარი. „ალბათ CK-სთვისაც ზედმეტად დიდი ინფორმაცია იყო გადასამუშავებელი და ვერ გაქაჩა, გაითიშა“,  დაასკვნა მან. მას ასისტენტი გელდი ახლდა, რომელსაც უთხრა რობოტთა სანაგვეზე გადაიყვანეთო. ამიყვანა ასისტენტმა ხელში, ჩამხედა თვალებში, არ ვიცი, რა დაინახა, მაგრამ პროფესორს მიუტრიალდა და თხოვა: „ბატონო პროფესორო, თუ შეიძლება ჩემ კაბინეტში გადავიყვან, იქნებ რამე ვუშველო“. მხოლოდ მე მესმოდა ჩემი გულის აჩქარებული ცემა, ვიდრე პროფესორის დაგვიანებულ პასუხს გავიგონებდი: „კარგი წაიყვანე, ოღონდ უაზროდ დრო არ დაკარგო“. "მადლობა, გელდი", გავიფიქრე, "მართალია ახალგაზრდა და გამოუცდელია, მაგრამ იქნებ ..."

გ ი მ ა ი ო

07/07/2019

თბილისი