გ უ ლ ი

მე მიკრობიოლოგი ვარ სპეციალობით, თან უნიჭიერესი, მაგრამ ჩემ გარშემო მყოფთ გიჟი ვგონივართ და კარგა ხანი ფსიქიატრიულშიც ვიყავი გამოკეტილი. ზედმეტი ჭკუის გამო გაგიჟდაო, ესაა ნათესავების, კოლეგების და მეზობლების აზრი, რაც სპეციალისტების აზრითაც გამყარდა, როდესაც შიზოფრენიის დიაგნოზი დამისვეს.

ახლა რასაც ვწერ, ჩემთვის ვწერ და ჩემ თავს გამოვუტყდები, რომ პრობლემა მართლაც მაქვს. ყველაფერი ერთი შეხედვით ერთ მშვენიერ დღეს დაიწყო. იმ დღეს, როგორც ყოველთვის, პუნქტუალობა და პედანტობა მართლაც მახასიათებს, ზუსტად დილის 7 საათზე გამეღვიძა ყოველგვარი მაღვიძარის დახმარების გარეშე. გაღვიძებისთანავე არა მხოლოდ ვიგრძენი, არამედ შევიმეცნე კიდეც, რომ გული აღარ მქონდა. ჩემი განათლების ადამიანისათვის საკუთარი თავისათვის ამის გამხელა და ამაში დარწმუნება ადვილი არ იყო. ვცდილობ ახლა გავიხსენო, პირველი რა ვიგრძენი მაშინ. შიში? სიხარული? არც ერთი, მხოლოდ გულგრილობა და მივხვდი, რომ გულგრილობა უდიდესი გრძნობა იყო, რადგანაც უკიდეგანო თავისუფლებას ანიჭებს ადამიანს.

სამსახურში წასვლა ჩემთვის მოვალეობა არაა, ეს ჩემი ცხოვრების აუცილებელი ნაწილია, ამიტომ ავდექი, მაგრამ დამეზარა ჩაცმა და ასევე ღამის პიჟამოში და ფეხშიშველი წავედი. მართალია ზამთარი იყო, მაგრამ მერე რა, მე სიცივესაც ვეღარ ვგრძნობდი.

როგორც ყოველთვის ჩემ კვლევით ინსტიტუტში პირველი მივედი, ძალიან მშვიდად ჩემ სამუშაო მაგიდას მივუჯექი და გავაგრძელე რამოდენიმე დღის წინ დაწყებულ  ჩემ სამეცნიერო სტატიაზე მუშაობა.

თანამშრომლებიც ნელ-ნელა მოდიოდნენ, მაგრამ თავის მაგიდებთან კი არ ჯდებოდნენ, ერთად იკრიბებოდნენ და რაღაცეებს ჩუმად ბუტბუტებდნენ, თითქოს არ უნდოთათ ვიმნეს გაეგონა, რას ამბობდნენ, თან ძალიან აღელვებულები ჩანდნენ. მართალი გითხრათ, მათი ბუტბუტისა თუ აღელვების მიმართ გულგრილი ვიყავი, მაგრამ ხელი მეშლებოდა ჩემი სტატიის დამთავრებაში და აი ზუსტად მაშინ გენიალურმა აზრმა გამიელვა თავში - ვირუსის ისეთი ფორმა გამომეყვანა, რომელიც ადამიანის არც ერთ სხვა ორგანოს არ შეეხებოდა, განსაკუთრებით ტვინს, და მხოლოდ გულს მოინელებდა, შეჭამდა. მაშინ ყველა მე დამემსგავსებოდა და აღარ შემიშლიდნენ მუშაობაში ხელს, თავის მაგიდებთან ჩუმად დაჯდებოდნენ და თავის საქმეს გააკეთებდნენ, ამასთან გულგრილი და თავისუფლები გახდებოდნენ, მაგრამ ვინ დაგაცადა?

სასწრაფო მანქანა მოვიდა, რომელსაც ფსიქიატრიულში უნდა გადავეყვანე. ამ ამბავსაც გულგრილად შევხვდი, ერთს ვითხოვდი მხოლოდ ახალი ექსპერიმენტი დამემთავრებია, მაგრამ მალევე მივხვდი ჩემ თხოვნას აზრი არ ქონდა. ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, იმდენი კი ვიცოდი, რომ ახლა აყალმაყალი და გაძალიანება მე მომაყენებდა ზიანს, ამიტომ თავი დავღუნე და ჩუმად გავყევი. საავადმყოფოში ერთს ვცდილობდი მხოლოდ, წამლები არ დამელია, რადგანაც ჩემი ტვინის მუშაობას ხელი არ შეშლოდო და ხშირად ვახერხებდი კიდეც.

მიმკურნალეს, შეიძლება გაშვებაო, და ვერც მაშინ ვიგრძენი სიხარული, არადა ერთი სული მქონდა ჩემ სახლში წავსულიყავი და ჩემს მიერ სახლში მოწყობილ პატარა ლაბორატორიაში ცდები დამეწყო. ძალიან მდიდარი მშობლების ერთადერთი ვაჟი ვარ, რომლებმაც გვიან გადაწყვიტეს ოჯახის შექმნა და, ვიდრე ისინი მყავდნენ, სახლშიც მომიწყვეს ერთი დიდი ოთახი, რომელსაც ჩემ კვლევით ცენტრს ვეძახდი. თანხაც იმდენი დამიტოვეს ანგარიშზე, დათქმით, რომ ყოველ თვე გარკვეული ოდენობის გატანა შემეძლებოდა, რომელიც არა მხოლოდ მე, ჩემ შვილებსაც უნდა ყოფნოდათ, მაგრამ ცოლი არ შემირთავს, ამის ინტერესი არ მქონდა, მხოლოდ ჩემი საქმით ვიყავი გატაცებული. 

დავბრუნდი თუ არა სახლში, მაშინვე ჩემ ექსპერიმენტებს შევუდექი. თავგანწირვით ვმუშაობდი, 24 საათი-თქო ვერ ვიტყვი, რადგანაც გადაქანცულს ჩემ სამუშაო მაგიდაზე ჩამძინებია დროდადრო რამოდენიმე საათით. ვცდილობდი მომესწრო, ვიდრე ისევ საავადმყოფოში წამიყვანდნენ. რამდენი თაგვი შეეწირა ამ ჩემ კვლევას, ვინ მოთვლის, და მგონი შედეგიც დავდე - ზუსტად ისეთი ვირუსი გამოვიყვანე, როგორიც ჩაფიქრებული მქონდა. ამასთან ეს ვირუსი საკმაოდ სწრაფად მრავლდებოდა და ჩემ სინჯარაში უკვე იმდენი მყავდა, რომ დედამიწის მთელ მოსახლეობას ეყოფოდა. ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ მათი თავისუფლებაზე გაშვების დრო ახლოვდებოდა. „ხვალ!“, ვუთხარი საკუთარ თავს.

მეორე დღეს, სადღაც 3 საათისათვის, ამ დროს ყველაზე მეტი ხალხი დადის ჩემ ქალაქში, გარეთ გავედი, ხალხმრავალ ადგილზე დავდექი და სინჯარას თავი ავხადე და ჩემი ვირუსები გამოვუშვი. დასწრებაზე იყვნენ, რომ დატაკებოდნენ პირველ შემხვედრს. ვხედავდი ჩემ გარშემო ხალხი როგორ იკიდებდნენ გულის მხარეს ხელს სულ რამოდენიმე წამის მანძილზე. მტკივნეული მხოლოდ გულში შეჭრის მომენტია, თან თუ რომელიმე გულში ვირუსი უკვე შეღწეულია, მას მეორე არ ეკარება და სხვისკენ მიდის. ვუყურებდი ამას ყველაფერს და ვერაფერს ვგრძნობდი, მაგრამ უცებ გულის არეში ტკივილმა მეც შემაწუხა. ჩემთან რა უნდა გავიფიქრე, მე ხომ გული არ მაქვს.

მხოლოდ მოგვიანებით მივხვდი, რომ ერთერთ ვირუსს მუტაცია განუცდია და იმის მაგივრად, რომ გული შეეჭამა, საპირისპირო ფუნქცია შეუძენია: იქ, სადაც გული არ იყო, გულის შენებას იწყებდა. მოკლედ, მხოლოდ ერთი დღე დაჭირდა იმას, რომ ჩემთან გული დაბრუნებულიყო და ემოციებით გადავევსე, მაშინ როდესაც სხვა ყველა უგულოდ დავტოვე.

გულიანი ადამიანისათვის რა ძნელი ყოფილა ამდენი უგულო ადამიანის ყურება!

ყველაზე ცუდი კი ის იყო, რომ მივხვდი ძალ-ღონე გამოცლილს და აღელვებულს, აღარ შემწევდა უნარი გამომეკვლია, რა ტიპის მუტაცია მოხდა სწორედ იმ ერთ ვირუსში, რომელიც ჩემში ჩაიბუდა, შემდეგ ბევრი მისნაირი გამომეყვანა, ისინიც გამეშვა და ყველაფერი ძველებურად დამებრუნებინა. რატომ ახლა ამეკვიატა ერთი ახალ წელთაღრიცხვამდე მცხოვრები ბრძენი ბერძენი კაცის სიტყვები: „არც ერთი კაცი იგივე მდინარეში ორჯერ ვერ შედის, რადგანაც მდინარე იგივე აღარაა და არც ისაა იგივე კაცი“. 

მწარედ მივხვდი, რომ ცუდად იყო ჩემი საქმე, შველა მჭირდებოდა, მაგრამ აღარავის ვაინტერესებდი: არც ნათესავებს, არც კოლეგებს, არც მეზობლებს და, თქვენ წარმოიდგინეთ, აღარც ექიმებს. მთავარი კი ის იყო, რომ ჩემ საქმეს ვეღარ ვაკეთებდი. რა ვქნა ახლა?!

... მოგესალმებით! მე ამ მოთხრობის დამწერი ვარ და ვაღიარებ, რომ არ ვიცი, როგორ დავამთავრო ის, რაც დავიწყე. დიახ, მეც გავიფიქრე, სუიციდზე ხომ არ გამეშვა ჩემი გმირი-თქო, ყველაზე ადვილი გადაწყვეტილება იქნებოდა, მაგრამ ყველაზე ბანალურიც, არადა ბანალურობას ვერ ვიტან. გადავიფიქრე. მერე ვიფიქრე მიჩვეოდა და შეგუებოდა უგულო ადამიანებს და ესწავლა მათთან თანაცხოვრება, ანუ ის, რასაც ჩვენ ვაკეთებთ ნიჰილიზმით გაჟღენთილ რეალობაში, მაგრამ ფარ-ხმალის დაყრა არ მიყვარს. ესეც გადავიფიქრე. იქნებ მოეძებნა თავის თავში ძალა და გამოეყვანა მუტაცია განცდილი ვირუსების საკმარისი რაოდენობა და ყველა გულიანები გავმხდარიყავით, მაგრამ წლებმა ოპტიმისტი რეალისტად მაქცია. სავარაუდოდ ამასაც გადავიფიქრებ.

უი, მართლა, მკითხველო, თქვენ ხომ არ მოგანდოთ ამ მოთხრობის დამთავრება? მე ისედაც ვთქვი თითქმის ყველაფერი, რისი თქმაც მინდოდა. თან თავზეც დამათენდა. მოკლედ, გინდათ დაამთავრეთ, ისე როგორც თქვენ თვლით საჭიროდ, გინდათ საერთოდ დაი...დეთ/ნუ მიაქცევთ ყურადღებას.

გ ი მ ა ი ო

12/04/2019

თბილისი