ცისარტყელა საპნის ბუშტში

როგორ არ უნდოდა იმ დღეს სახლიდან გამოსვლა და სამსახურში წასვლა. კარებიდან უკან მობრუნდა და საძინებელში შევიდა. სიყვარულით სავსე თვალებით თავის 2 წლის გოგონას შეხედა, რომელსაც დედის გვერდით ეძინა. მზერა გულგრილად თავის მეუღლეზე გადაიტანა, მაგრამ ეს მზერა ისევ სიყვარულითა და სიამაყით აევსო, როდესაც თავისი ცოლის გაბერილ მუცელს შეხედა. დიახ, მეორეს ელოდებოდნენ. მეორე შეგნებულად დააჩქარეს, რადგანაც პირველი შვილის დაბადების შემდეგ მამა ხშირად ეუბნებოდა, შვილს როდის მაღირსებო და შვილის ქვეშ, რა თქმა უნდა, ვაჟიშვილი იგულისხმებოდა. ხო და, აუსრულა მამას ოცნება, მალე თავადაც ბიჭის მამა გახდებოდა.

თავს ძალა დაატანა და სწრაფად, მაგრამ ფეხაკრეფით, გარეთ გამოვიდა. ჩქარი ნაბიჯით ავტობუსის გაჩერებისაკენ გააგრძელა სვლა, აგვიანდებოდა, დღეს პირველი გაკვეთილი ქონდა. იმ ახლად აშენებულ მაღალსართულიან უადგილოდ ჩაკვეტებულ სახლს უახლოვდებოდა, რომლის ყოველ დანახვაზე ბრაზი ერეოდა. ეს ბრაზი ახლაც იგრძნო, მაგრამ ყურადღება მის წინ მიმავალ ახალგაზრდა ქალბატონსა და მის ორ შვილზე გადაიტანა. ეტყობა დედას უფროსი შვილი სკოლაში მიყავდა, მეორე კი სკოლისათვის პატარა იქნებოდა. ეს პატარა უბედნიერესი თვალებით გარშემო იყურებოდა და თვალს საპნის ბუშტებს აყოლებდა, რომელსაც თავად უშვებდა. მასაც ქონდა ბავშვობაში მსგავსი ბუშტების გასაშვები სათამაშო, ბავშურად გაეღიმა, ბუშტებს რომ შეხედა, და მათ შორის ყველაზე დიდს, ცისფრად რომ ელვარებდა, მიაშტერდა.

უცებ ძლიერი დარტყმის ხმა შემოესმა. ეს ხმა მისი თავიდან მოდიოდა. სწორედ ამ დარტყმის ძალამ წამოავლო ხელი და იმ საპნის ბუშტში შეაგდო, რომელსაც უყურებდა, როგორ ჩავეტიეო, გაუელვა თავში, მაგრამ იმ ულამაზესმა ცისფერმა, რომელიც ბუშტში კაშკაშბდა, ყველაფერი დაავიწყა.

ცისფერი მისი საყვარელი ფერი იყო, ცა უყვარდა ძალიან. მთელი ბავშვობა ოცნებობდა მფრინავი გამხდარიყო, მაგრამ მამამ უთხრა: „შვილო, ეს საქართველოა. აქ მფრინავი ვერ გახდები, სხვა ქვეყანაში მოგიწევს სასწავლებლად წასვლა. სხვაგან კი ერთადერთ შვილს ვერ გაგიშვებ.“ ამიტომ მასწავლებელი გამოვიდა, გეოგრაფიას ასწავლიდა. სხვა დროს არავისთვის უთქვავს, საკუთარი თავისთვისაც კი, რასაც ახლა მიხვდა. მიხვდა, რატომ გრძნობდა თავს უბედურად ყოველ დილით, როდესაც სამსახურში მიდიოდა.

საპნის ბუშტმა ცაში აიყვანა. რა ულამაზესად ცისფერი იყო ცა!

ცის ფერს მთელი მისი სხეული ირეკლავდა. მეც ცისფერი ვარ, უთხრა საკუთარ თავს და მთელი თავის გააზრებული ცხოვრების მანძილზე პირველად იგრძნო უცნაური შვება.

მიხვდა, რომ უმძიმესი საიდუმლოს დამალვა აღარ ჭირდებოდა. ზუსტად არ ახსოვდა, ეს საიდუმლო როდის გაჩნდა მის ცხოვრებაში, მაგრამ ის კარგად ახსოვდა, რომ ჯერ კიდევ სკოლაში გოგონებზე მეტად ბიჭები უფორიაქებდნენ გრძნობებს.

ის დღეც გაახსენდა. ზღვის ნაპირზე იწვა, მგონი ჩასთვლიმა კიდეც, და უცებ შემოესმა, სიგარეტი ხომ არა გაქვთ, დამიმთავრდაო. ახედა ცის ფონზე მის მომღიმარე სახეს, მის ძლიერ ვაჟკაცურ აღნაგობას, სპორტსმენი იქნებაო, გაიფიქრა და უცებ ისეთი შეგრძნება დაეუფლა, თითქოს თვითმფრინავით გაიჭრა ცაში. უკაცრავად, თუ არ გაქვთო, რომ გაიგონა, არა, მაქვს, ახლავე მოქცემთო, უპასუხა და წამოდგა. იგრძნო, ურცხვად და მოწონებით როგორ შეათვალიერეს და რაღაც სხვანაირად გაუღიმეს. ხელი უთრთოდა, როდესაც სიგარეტს აწვდიდა. თუ არ შეგაწუხებთ, მეც აქვე ჩამოვჯდებიო, რომ გაიგონა გული აუძგერდა, მაგრამ მყისიერად მამამისის ხმა ჩაესმა: „ეს საქართველოა, შვილო!“ დაბრძანდით, მე მაინც მივდიოდიო, მიუგო და ისე სწრაფად დატოვა იქაურობა, რომ თავის ნივთებიც ნაპირზე დარჩა.

იმ დღესვე დაბრუნდა თბილისში და მამას უთხრა, გადავწყვიტე ის გოგონა შევირთო, რომელსაც მირიგებთო. დიდი ქორწილიც გადაიხადეს. ეკლესიაში უმატა სიარულს, სამღვდელოებასთან ერთად თავგანწირვით ილაშქრებდა „იმნაირების“ წინააღმდეგ შეიძლიბა იმიტომ, რომ გარშემო მყოფთ რამე არ შეეტყოთ, უფრო კი ალბათ იმიტომ, რომ შურდა იმ ხალხის, ვინც ბედნიერი ეგონა, რადგანაც მძიმე საიდუმლოს მასავით არ მალავდა.

ახლა ეს შურიც და შიშიც გამქრალიყო, მაგრამ მაინც შფოთავდა, რადგანაც იცოდა ამ საპნის ბუშტში დიდხანს არ გააჩერებდნენ. კიდევაც შემოესმა ხმები, გაძვერი იმ რგოლში, რომ გადარჩეო და საპნის ბუშტზე რგოლი გაიხსანა. გაიხედა ამ რგოლში და ჭუჭყიანი რუხი ფერის ნისლი დაინახა. უკან ბუშტისაკენ შემოტრიალდა და ცისარტყელა ისე ლამაზად იკვეთებოდა ცისფერზე, რომ დაფიქრებაც არ დასჭირდა, ისე მიიღო გადაწყვეტილება.

„არ მინდა, არ გავალ აქედან,“ - შესძახა და შფოთვაც ნელ-ნელა მოეხსნა. ზუსტად ისე მოკალათდა ამ ბუშტში, როგორც ადრე დაბადებამდე დედის საშვილოსნოში იყო, და უსაშველო სიმშვიდე დაეუფლა.

... „სიკვდილის დრო 13 საათი და 47 წუთი“, თქვა ექიმმა. „როგორ გამოძვრებოდა, მე-11 სართულიდან ჩამოვარდნილი დაეცა, თან თავში“, ჩაილაპარაკა ექთანმა. მის ფეხმძიმე ცოლსაც ასე უთხრეს, შეუძლებელი იყო გადარჩენაო.

ისე, ეს გადარჩენაც რას ნიშნავს, ნეტავ?
გიმაიო
02/04/2018
თბილისი