ს ა თ ა მ ა შ ო

„შენ ჩემი სათამაშო ხარ”, ჩაესმა ყურში. ვინმემ უთხრა თუ თავად გაიფიქრა? მიმოიხედა, დანახვით ვერავინ დაინახა, მაგრამ უცნაური სიმსუბუქე იგრძნო, თითქოს წონა აღარ ქონდა. წონასთან ერთად სივრცე და დროც დაკარგულიყო. სივრცესა და დროსთან ერთად კი ყველა ტკივილი და ყველა დარდი გამქრალიყო, რასაც წესით უნდა გაეხარებინა, მაგრამ ყველა სიხარულიც გაუჩინარებულა, სიყვარულთან ერთად.

ნეტავ, თავისუფლება ესააო, გაიფიქრა თუ არა, მიხვდა რომ მიყავდათ, მაგრამ გადაადგილების ვერც მიმართულებას და ვერც სიჩქარეს ვერ გრძნობდა. ანდა, როგორ იგრძნობდა, როდესაც არსად იყო და დროც გაჩერებულა.  ჩემი ნებით მივდივარო, კითხა თავს და თავადვე უპასუხა ახალი კითხვით, არაფერში ნება როგორ იქნებაო. ნება თუ არაა, არც თავისუფლებაა, რადგანაც თავისუფლების არსებობა აზრს კარგავსო, დაასკვნა და კიდევ უფრო შორს უნდოდა წასულიყო აზრებში, რომ ამოყვინთა.

ხო, ის, რაც ახლა მოხდა, ყველაზე მეტად  ჩაყვინთვის შემდეგ წყლიდან ამოსვლას გავდა. მიუხედავად იმისა, რომ საკუთარ წონას კვლავ ვერ გრძნობდა, სივრცე შეიგრძნო და დროც, მაგრამ ეს სულ სხვა სივრცე იყო და დროც გასხვავებულად მიდიოდა. წყლიდან ამოსვლას ხომ წამები ჭირდება, აქ კი მისთვის ამოყვინთვა თითქოს საუკუნე გაგრძელდა. ამას შეიძლება ხელს სივრცე უწყობდა, ზოგან  ჩაზნექილი, ზოგანაც ამოზნექილი, რამაც ევკლიდის გეომეტრიის მეხუთე პოსტულატი გაახსენა და იმის გაანალიზება დაიწყო, ამ დაგრეხილ სივრცეში, სადაც ახლა იმყოფებოდა, მოცემულ წერტილზე სად გაავლებდა მოცემული წრფის უამრავ პარალელურ წრფეს და სად ვერც ერთს. 

ამ ფიქრებში გართულმა როგორც იქნა ამოყვინთა და  ყველაგან სარკეები დაინახა, თითქოს სიცილის ოთახში აღმოჩნდაო, ყველა სარკეში ისეთი მიგრეხილ-მოგრეხილი ჩანდა. სწორედ ამ სარკეებისაკენ მიყავდათ, ეგონა დაეჯახებოდა, მაგრამ სარკეს შეეხო თუ არა, ის გაიზნიქა და გაატარა. მერე თითქოს დრო აჩქარდა, უამრავი ასეთი სარკე წამებში გაირბინა, რასაც გრძელი შავი ხვრელიც მოყვა, რომელიც თვალის დახამხამებაში უკან მოიტოვა. 

გადავედითო, ისევ ის ხმა ჩაესმა, რომელმაც უთხრა, შენ ჩემი სათამაშო ხარო. ახლა კი დაინახა, რაღაც ამორფული სხეული, რომელიც ულამაზეს ფერებად იღვრებოდა,  წყნარ და მშვიდ ბგერებს გამოსცემდა და სასიამოვნო სურნელი ქონდა. კითხვაც ვერ მოასწრო, სად გადავედითო, რომ ისევ ჩაესმა, „პარალელურ სამყაროში გადავედით. მე აქ ვცხოვრობ“. მიხვდა ამ სამყაროს ის ვერაფერს გაუგებდა და ამიტომ უფრო პრაგმატული კითხვა გაუჩნდა, რა სათამაშოზე მელაპარაკებოდიო, მაგრამ არც ამის კითხვა  დასცალდა, ისე მიიღო პასუხი. „თქვენ, ხალხი დედამიწაზე,  ჩვენი სათამაშოები ხართ. ყველას ჩვენ ჩვენი სათამაშო გვაქვს და ასე თამაშ-თამაშით ვაწყობთ თქვენს ბედს. რომ დაძველდებით ან დაიმსხვრევით სპეციალურ ყუთში გყრით. უძიროა ეს ყუთი. მერე სხვა ახალ სათამაშოს ვირჩევთ და გრძელდება თამაში.“ „ხო, სწორად მიხვდი“,  გააგრძელა, „ყუთში ჩასაგდებად მიმყავხარ. მართალი გითხრა, ცოტა გული მწყდება. რამდენი სირთულე შეგიქმენი, რამდენი დაბრკოლება, მაინც ახერხებდი გადალახვას. რა თქმა უნდა მეც გეხმარებოდი, მაგრამ იმსახურებდი დახმარებას. იდეალური არ ხარ და ვერც იქნები. მართალია ბოროტი არ ხარ, მაგრამ შენზე კეთილიც ბევრია …“.

აღარ უსმენდა, გადარჩენის ინსტიქტი ამუშავდა, რომელმაც სიტყვა „იმსახურებდი“ აიტაცა. ამ სიტყვამ იმედი მისცა. იქნებ ისევ დაიმსახუროს და იმ ყუთში არ გადაუშვან. „კარგი, ნებას გაძლევ დამარწმუნო, რატომ არ უნდა ჩაგაგდო ყუთში და დაგაბრუნო დედამიწაზე.“ უნდოდა ეთქვა, გპირდები, ჩემთან არ მოიწყენო; რა იცი, იქნებ ახალი სათამაშო ძალიან მოსაწყენი გამოგადგესო, მაგრამ მიხვდა, რომ ეს დედამიწისეული ეშმაკური ლოგიკა აქ არ გამოადგებოდა, რომ მისი ნაფიქრი ამ უცნაურმა არსებამ მასზე ადრე იცოდა. „არ ვიცი, რა ვთქვა, რით დაგარწმუნო“, მკაფიოდ გაიგონა საკუთარი ძალიან ჩუმად ნათქვამი პასუხი. 
                 

„მოიცა, შემდეგ სივრცეშიც თუ გადავედით, ყველაფერს დაწვრილებით თუ განახებ და აგიხსნი, მაშინ იმ ყუთში უნდა ჩაგიშვა, და რაღაც არ მემეტები. ხო, მოსაწყენი ჯერ არ ხარ. რა ვიცი, იქნებ ახალი სათამაშო მოსაწყენი გამომადგეს. რა მომწონს შენში, იცი? ძალიან ცნობისმოყვარე რომ ხარ, სწორედ ეს მომწონს. დაბრუნდი და იმტვრიე ტვინი იმაზე, რაც ნახე თუ არ ნახე. მიდი, ვიდრე არ გადამიფიქრებია, აი იმ რკალში გაძვერი და სახლში იქნები.“

... „მგონი გამოვაძვრა“, „მზერა დამიფიქსირა“, ’შეგიძლია თავი წამოწიო’’, ესმოდა შეძახილები. ირგვლივ რა ხდებოდა, არ აინტერესებდა, რადგანაც სულ სხვა უცნაურმა ტკივილიანმა და მაინც სასიამოვნო შეგრძნებამ მოიცვა - საკუთარი სხეულის სიმძიმის შეგრძნებამ. ამას კი ბევრი ტკივილი და დარდი მოყვება, უამრავ სიხარულთან გადახლართული და სიყვარულით სავსე. სწორედ ესაა ცხოვრება, რომელიც საშიშ და საინტერესო თამაშს გავს. “თამაში?! სათამაშო?!”, ჰკითხა თავს, თითქოს რაღაცის ძალიან მნიშვნელოვანის გახსენებას აპირებდა, მაგრამ ვერ შეძლო, რადგანაც მთელი მისი აზრები წყურვილის გრძნობამ მოიცვა. ტუჩზე სისველე იგრძნო, წყლის სასიამოვნო გემომ და უზომო დაღლილობამ კი ძილის ღმერთის ჰიპნოსის მკლავებში ჩააგდო.