ს პ ი რ ა ლ ი

რჩევა: თუ მშიშარა ხართ,

ნუ წაიკითხავთ :D

უცებ გაეღვიძა, მაგრამ თვალების გახელას არ ჩქარობდა. წუხელ მთელი ღამე თავის ლეპტოპთან გაატარა. წინასწარი დაგეგმვის გარეშე, თან ისე რომ არაფერში ჭირდებოდა, კითხულობდა ყველაფერს სპირალური დინამიკის თეორიის შესახებ. და მხოლოდ გამთენიისას ჩაეძინა. ალბათ გვიან გამეღვიძა და სამსახურში მაგვიანდებაო, გაიფიქრა. „ერთი, ორი, სამი“ - კი არ უთხრა, უბრძანა საკუთარ თავს და ზუსტად „სამზე“ საწოლიდან მართლაც წამოხტა. გახარების ღიმილი დაეტყო სახეზე, რადგანაც მიხვდა, რომ საკუთარი თავი ისევ მორჩილებაში ყავდა.

კედლის საათს ისე ჩაუარა, რომ არც შეუხედავს, ანდა რა აზრი ქონდა, და პირდაპირ სააბაზანოში შევიდა. არა ერთხელ უთქვავს იუმორით, პოეტი რომ ვყოფილიყავი, შხაპს ალბათ უამრავ ოდას მივუძღვნიდიო. ასე რომ, დილაობით „კაი თბილ წყალზე“, როგორც თავად ამბობდა, უარს ვერ იტყოდა, როგორ ცაიტნოტშიც არ უნდა ყოფილიყო.

სახლიდან რომ გამოვიდა, საათისათვის არც მაშინ შეუხედავს. როგორც კი პირველი ტაქსის ნიშანი გამოჩნდა, ხელი დაუქნია და ისე სწრაფად ჩაჯდა, რომ უკვე მანქანაში გაიფიქრა, რა უცნაური ტაქსია, ჯობდა სხვა გამეჩერებინაო.

მანქანაში რაღაც უცნაური სუნიც იდგა, რომელმაც მოგონებებში ისე შორს და უკან წაიყვანა, რომ ვერაფერი გაიხსენა, და თავბრუ დაეხვა. უნდოდა მანქანა გაეჩერებინა და გადმოსულიყო. ტაქსის მძღოლს შეხედა, რომელიც უმოძრაოდ იყო, მანქანა კი მიდიოდა, და მძღოლის კეფაზე უცებ მწვანე თვალი აინთო, რომელიც მას თან უყურებდა, თან არა, თითქოს გამჭვირვალე გახდა და მზერა მასში გადიოდა. ამ მზერამ ისიც გააშეშა და გააოგნა, არა იმიტომ, რომ მასში საფრთხე დაინახა, არამედ იმიტომ რომ ამ მზერაში ვერაფერი დაინახა - ვერც ბოროტება და ვერც სიკეთე, ვერც ინტერესი და ვერც გულგრილობა, ვერც უიმედობა და ვერც იმედი.

დაავიწყდა, რომ მანქანის გაჩერება და ჩამოსვლა უნდოდა; მიხვდა, რომ საერთოდ აღარაფერი უნდოდა, ალბათ იმასაც მიხვდა, რომ მის არც ერთ სურვილს აზრი არ ქონდა. თვალები დახუჭა და მხოლოდ მაშინ გაახილა, როდესაც მანქანის გაჩერება იგრძნო და კარების გაღების ხმა გაიგონა.

ყველაფერი, რაც ამის შემდეგ მოხდა, მისდა უნებურად ხდებოდა. გარეთ სიბნელე ჩანდა. სიბნელის ყოველთვის ეშინოდა, მაგრამ მანქანიდან ძალდაუტანებლად გადმოდგა ფეხი და უცებ სასწაული ნათება დაინახა, თითქოს ყველა არსებული ფერი ერთად ანათებდა. „ვაჰ“, გაიფიქრა, „ზუსტად იმას გავს თეთრი ფერის სინათლის სხივს რომ გაატარებ სამკუთხა  პრიზმაში და დაიშლება,  ნიუტონმა ჩაატარა პირველად ეს ცდა. რა დროს ნიუტონია?! საიდაანაა ნეტა ეს ნათება?“ მხედველობას ბავშვობიდან უჩივოდა, მხოლოდ ახლა შემჩნია, სათვალე რომ არ ეკეთა, ამდენად თვალები მოჭუტა და დააკვირდა.

ნათება რაღაც დიდი ობიექტიდან მოდიოდა, რომელსაც მართლა თეფშისებრი ფორმა ქონდა. „უცხოპლანეტელები“, -გაუელვა თავში და იგრძნო, ორივე მხრიდან როგორ ამოუდგნენ გვერდში. ჯერ მარჯვნივ გაიხედა, მერე მარცხნივ და ვერავინ დაინახა, არადა ისეთ ძლიერ ჩაჭიდებას გრძნობდა, შეწინააღმდეგებას აზრი რომ არ აქვს. ამ ძალას მნათობი ობიექტისაკენ მიყავდა.

„ესე იგი, ჩემი მხედველობისათვის უჩინარნი არიან. ნუ ხო, ადამიანის მხედველობა შეზღუდულია, ჩვენი თვალი აფიქსირებს სინათლის ტალღის სიგრძის საკმაოდ მცირე დიაპაზონს 390-700 ნმ.“ სხვათა შორის, მხედველობასთან ერთად მეხსიერებასაც უჩივოდა, მიუხედავად იმისა რომ ახალგაზრდა კაცი იყო, მაგრამ ზოგჯერ ისეთ რამეებს იხსენებდა დეტალებში, განსაკუთრებით რაოდენობრივს, რომ თავადაც უკვირდა. „ან იქნებ, ჩვენი სამგანზომილებიანი აღქმა არაა საკმარისი“, - ტვინი დაძაბულად უმუშავებდა, ვიდრე ერთი დასკვნა არ გააკეთა: საუკუნეების მანძილზე კაცობრიობის მიერ დაგროვილი ცოდნა როგორი უმნიშვნელოა იმ ცოდნასთან შდარებით, რასაც შეიძლება სხვები ფლობდნენ. „შენ ახალი თქვი რამე“, უთხრა თავის თავს. „მე რა უნდა ვთქვა?! მე იმასაც კი ვერ მოვესწრები, რომ გავიგო, გახდება თუ არა ოდესმე ჩვენი ცოდნა მნიშვნელოვანი, არადა რამდენს დავთმობდი ამისათვის,“ - უპასუხა საკუთარ თავს. ამ აზრების გაცვლა-გამოცვლა მნათობი ობიექტის ზღურბლთან ხდებოდა და მიხვდა, რომ ბოლო ნაბიჯი უნდა გადაედგა. გარშემო ვეღარავინ იგრძნო, ანუ, არჩევანი მასზე იყო. გადაწყვეტილების მიღებას, როგორც წესი არ გაურბოდა. ასე რომ, ძალ-ღონე მოიკრიბა და ...

... უცებ სახეზე რაღაც თათუნი იგრძნო. თავისი ფისო დადგომია თავზე და თათს უსვავდა ლოყაზე. პირველი რაც გაიფიქრა იყო, რა კარგია, გუშინ ბრჭყალები რომ დავჭერიო. მერე იგრძნო, რომ სათვალე ისევ ეკეთა, როგორც ჩანს დაავიწყდა, ძილის წინ მისი მოხსნა. „ერთხელაც იქნება გამიტყდება ეს სათვალე საწოლში და რას ვიზავ ნეტა მერე? დღეს კიდევ ერთს გავაკეთებინებ, დამზღვევს“, - ამ ფიქრებით დაიწყო დილა. და მხოლოდ ამის შემდეგ გაახსენდა ის უცნაური ტაქსის მძღოლი და ყველაფერი, რაც მოხდა, სიზმარი ყოფილაო, და შვებით ამოისუნთქა. ნეტავ, რომელი საათიაო, გაიფიქრა. „ერთი, ორი, სამი“, - ჩვეულებისამებრ უნდა ებრძანებია საკუთარი თავისათვის წამოდგომა, მაგრამ არ დასცალდა, „ერთამდე“ უკვე ფეხზე იყო. კედლის საათს რომ ჩაუარა, შეხედა, მაგრამ საათი გაჩერებულა და დრო მაინც ვერ გაიგო. სააბაზანოში რომ შევიდა, წყალი წასული დახვდა; გაახსენდა, რაღაც სარემონტო სამუშაოები მიდიოდა მათ ქუჩაზე.

სახლიდან გამოვიდა, თან ფიქრობდა: „ნეტავ, კედლის საათი გამესწორებინა“, „წყალს როდის გამოუშვებენ“, „ფისოს საჭმელი ხომ არ დამავიწყდა“. ამ ფიქრებში გართულმა პირველი ტაქსი გვიან შეამჩნია, მეორეს ხელი დაუქნია და ჩაჯდა. მანქანაში რაღაც უცნაური სუნი იდგა და თავბრუ დაეხვა. უნდოდა მანქანა გაეჩერებინა და გადმოსულიყო. მძღოლს შეხედა და მის კეფაზე ...