მოტოსპორტით გატაცება თუ 3 ამ-ზე გაღვიძება

ეძღვნება ირაკლი ღუღუნიშვილის ხსოვნას

გამეღვიძა, საათს დავხედე და ზუსტად ღამის 3 საათი იყო. წყალი მწყუროდა, თან ადგომა მეზარებოდა, და ღიმილით გავიფიქრე, ახლა შუა საუკუნეები რომ იყოს და ევროპაში ვცხოვრობდე, 4-მდე ფეხს ვერ გავანძრევდი-თქო, რადგანაც ამ საათებში კათოლიკურმა ეკლესიამ ყოველგვარი აქტივობა აკრძალა, ეს პერიოდი ხომ ჯადოქრების დროთ ითვლებოდა. ავდექი, გავედი სამზარეულოში წყლის დასალევად, სამზარეულოს კარი აივანზე გადის, გადავწყვიტე გავსულიყავი, რადგანაც რაღაც ჰაერის უკმარისობა ვიგრძენი. ასე გვიან შედარებით სუფთა ჰაერს ჩაისუნთქავ ადამიანი, რადგანაც მანქანების ჭაჭანებაც კი არ იყო. ზოგადად ქალაქში ბევრი გაუმართავი მანქანა დადის, იაფფასიანი უხარისხო ბენზინი შემოაქვთ და სწორედ დღეს ვკითხულობდი, რომ 2016 წლის საერთაშორისო კვლევის თანახმად, ჰაერის დაბინძურების გამო სიკვდილიანობის დონით საქართველო მსოფლიოში თურმე მესამე ადგილზეა.

ამ ეკოლოგიურ ფიქრებში ვარ, რომ ვარაზისხევიდან მოტოციკლი შემოვარდა. ზუსტად ჩემი აივნის პირდაპირ სწრაფად შეაჩერა, ბაიკერიმა წყალი ამოიღო და დაიწყო დალევა. პირველი მას შევხედე, გადავამოწმე თუ ეკეთა „ფულფეისი“ და დავწყნარდი, ალბათ პროფესიონალია-თქო. შორს ხედვის სათვალე მეკეთა და მერე მის მოტოციკლს დავაკვირდი: ვაუ, 2018 Yamaha VMAX-ია; რა მაგარია, მაგრამ მე პირადად Harley-Davidson-ები უფრო მომწონს (ხო,  მოტოციკლები ჩემი დამალული გატაცებაა; დამალული იმიტომ, რომ ახალგაზრდა გოგონას ასეთი გატაცება არ შეეფერება ჩემი წრის წესებით, თან მხედველობაც ხელს არ მიწყობს და ფიზიკურადაც სუსტი ვარ). და მაინც, ყველა ახალ გამოშვებას ვადევნებ თვალს და ამიტომ ვარჩევ სახეებს. წყალი რომ დალია, უცებ ისე აწყვეტილად დაძრა მოტოციკლი, რომ თავის დასაწყნარებლად გავიფიქრე, რა კარგია ტრანსპორტი რომ არ მოძრაობს-თქო, მაგრამ დაწყნარების მაგივრად ჩემი ძალიან ჩუმი და განწირული კივილი შემომესმა: „ააარრრააა!“

რა ჩუმი, რა კივილი?! ეტყობა, ზედმეტად გადაღლილი ვარ, გავიფიქრე, და ძილის გაგრძელება გადავწყვიტე, მაგრამ სამზარეულოს კარების დახურვაც კი ვერ მოვასწარი, რომ საშინელი შეჯახების ხმა გავიგონე, ისეთი საშინელი ხმა იყო, რომ ვიგრძენი, გული ფეხებში როგორ მივარდებოდა, არადა ამ გამოთქმაზე ყოველთვის მეღიმებოდა. 

ასე ჩავარდნილი გულით და გაშეშებულმა ტელეფონი მოვძებნე და 112 ავკრიბე, მხოლოდ ის მახსოვს, რომ სიტყვას "სასწრაფოდ" გავიძახოდი, არადა რამდენი შეკითხვა იციან. ტელეფონი გავთიშე თუ არა, მაშინვე საწოლში ჩავწექი და საბანი თავზე გადავიფარე.

წარმოვიდგინე, რომ აუცილებლად ძალიან სიმპატიური იქნებოდა მთელ მსოფლიოში ყველაზე  ულამაზესი ღიმილით, რა თქმა უნდა ახალგაზრდა, რისკიანი, უშიშარი, მებრძოლი. ასეთები კეთილები და კეთილშობილებიც არიან. საინტერესო ცხოვრება ექნებოდა, რადგანაც ალბათ სულ ექსტრემალურ შეგრძნებებს ეძებდა და პოულობდა კიდეც. რამდენ გოგონას ეყვარებოდა, რჩეულიც ეყოლებოდა და სიყვარულშიც ექსტრემალური და განსაკუთრებულად მგზნებარე იქნებოდა. მსოფლიოს შემოვლასაც მოასწრებდა. საყვარელი საქმითაც ბევრ სიამოვნებას მიიღებდა. ხო, აუცილებლად დედა ეყვარებოდა ძალიან.

უცებ ჩემი მეზობელი ახალგაზრდა ბიჭი გამახსენდა, ის შეხვედრისას მოსალმებაც რომ ეზარება; სულ უხასიათოდ რომაა. ხშირად უმუშევარია, თუ რამე სამსახურს იშოვის, ეტყობა ვერ იტანს, რადგანაც დილით უნივერსიტეტში რომ მივდივარ, ისეთი სახით მხვდება გეგონებათ საწამებლად მიათრევენ. ცოლი ძალიან პატარამ შეირთო, რომელსაც ისე ელაპარაკება და აგინებს, აშკარად ეტყობა უკვე ვეღარ იტანს, ალბათ ვერც ცოლი იტანს, მაგრამ მიყოლებული სამი მცირეწლოვანი შვილი ყავთ და ბავშვების გამო ოჯახს ვერ ანგრევენ. სხვათაშორის დედასაც ასევე ექცევა, უხეშად, უპატივცემულოდ. დარწმუნებული ვარ, დიდხანს იცოცხლებს და მეც იგივეს ვუსურვებ.

უცებ საკუთარ თავს ვკითხე: შენი ასარჩევი რომ იყოს, რომელს აირჩევდი-თქო. არც დავფიქრებულვარ, ისე ვუპასუხე, პირველს ვირჩევ - საინტერესოს, რისკიანს, სიყვარულით სავსეს, თუნდაც ხანმოკლეს-თქო. და რომ დაუფიქრდეთ, ყველა გამიგებთ და დამეთანხმებით არჩევანში, გარდა ერთი ადამიანისა, რომელიც ვერასოდეს გაიგებს და მთელი ცხოვრება დაუსვას თავს ერთ შეკითხვას: „რატომ?!“

სწორედ, ის, დედა, მეცოდება ყველაზე მეტად.

გიმაიო

31/10/2018

თბილისი