ჯადოქარი მე

სულ პატარა რომ ვიყავი, ვოცნებობდი ვყოფილიყავი ჯადოქარი. ახლა ვზივარ და ვიხსენებ, რატომ გამიჩნდა ეს ოცნება, ან როგორი ჯადოქარი მინდოდა რომ ვყოფილიყავი, ვიძირები წარსულში, მაგრამ უკუნეთია. მერე ეს ოცნება დამავიწყდა, რადგანაც თ ი თ ქ მ ი ს ყველა დასახულ მიზანს ვაღწევდი, მაგრამ მუხლჩაუდრეკელი შრომითა და ძალიან მაღალი დაბრკოლებების გადალახვით, ამიტომ იმდენი და უფრო დიდი მიზნის დასახვა ვერ მოვასწარი, რამდენიც მინდოდა. ყველა ადამიანს გონია, რომ მხოლოდ მას უქმნის ცხოვრება ასეთ რთულ დაბრკოლებებს და სხვა ლაღად ცხოვრობს, მეც ასე მეგონა და მგონია დღემდე, მიუხედავად იმისა, რომ კარგად ვიცი, ყველა ადამიანს განგება უქმნის უამრავ პრობლებას და მგონი მიზეზიც ვიცი. თქვენც დაგაინტერესდათ ჩემი მიზეზი? მნიშვნელობა არ აქვს გაინტერესებთ თუ არა, უფრო არ გაინტერესებთ, მაგრამ მაინც ვაპირებ თქმას. ადამიანო, მოგეცი ისეთი აგებულების ტვინი, რომ აზროვნება შეგიძლია, აჰა მაშინ შენ პრობლემები და მოძებნე გამოსავალიო. არაფერი არ იძლევა ისე, სამაგიერო რომ არ მოგეთხოვოს.

კარგი, მეყო ამდენი ფილოსოფია. საიდან დავიწყე? ხო, ბავშვობაში ჯადოქრობა რომ მინდოდა იქიდან. ხო და ერთ მშვენიერ დღეს გავხდი ჯადოქარი. გაინტერესებთ როგორ? მნიშვნელობა არ აქვს გაინტერესებთ თუ არა, მაგრამ რა თქმა უნდა გაინტერესებთ, თან ძალიან, თან ფიქრობთ, ერთი ვნახოთ სადამდე გარეკა ამის დამწერმაო. მოკლედ მოგიყვებით სადამდეც.

ძაან მალტიტასკი ვარ. ხო, ადრე რუსული ბარბარიზმებით იყო სავსე ქართული ენა, ახლა ინგლისური ბარბარიზმები ავსებს ენას და არც ადრე ჩამოვრჩებოდი და არც ახლა ამ საქმეში. იმ მომენტში მალტიტასკობა (ვცდილობ ქართულად ვთქვა ერთ სიტყვაში და ვერ ვახერხებ) გამოიხატებოდა შემდეგში: ვჭამდი, თან გვიან, ვუყურებდი უარყოფითობით სავსე ახალ ამბებს და ვთამაშობდი ჩემ საყვარელ თამაშს „ლაინსებს“. ვისაც ეს თამაში გითამაშიათ, მოგეხსენებათ  როგორი შეყოლა იცის, თუ არ გითამაშიათ, მაშინ ახსნას აზრი არ აქვს. მოკლედ ონლაინ ვთამაშობ, თამაში ახალი ჩამოტვირთული მაქვს და ძაან (ძალიანზე უფრო ძაან უხდება ამ სიტუაციას) ჩამორჩენილებში ვარ. ვაღიარებ (არ ვიცი კარგია ეს თვისება თუ არც ისე), რომ პირველობა მიყვარს, არა და ამ თამაშში კუს ნაბიჯით მივიწევდი წინ.

სწორედ ამ დროს რაღაც მესმის, უფრო სწორედ ჩამესმის, ამ სიტყვით მათთვის შევცვალე, ვისაც სმენით ჰალუცინაციებზე გსმენიათ რამე, ანუ ყველასთვის. სხვისი არარსებულის ხმამაღალი ან ხმადაბალი ჩურჩულით ნათქვამი კი არ გავიგონე, არამედ შინაგანმა ხმამ მკითხა: „გინდა უცებ პირველ ადგილზე ახვიდე და საერთოდ, გინდა გახდე ჯადოქარი?“ არც დავფიქრებულვარ ისე ვუპასუხე, რა თქმა უნდა თქო, რა თქმა უნდა, მინდოდა პირველ ადგილზე გასვლა. ლაინსების თამაში გავაგრძელე, მაგრამ იცით, რა ხდებოდა, ის ბურთები თავად მასწრებდნენ სწორ ადგილზე დაჯდომას და, მთლიანი ველი რომ შეივსო და ჩემი ქულა რომ დავინახე, თვალებს არ ვუჯერებდი, ყველას გადავასწარი, მაგრამ ... ჰმ ... მაგრამ ჩემდა გასაკვირად სიხარული ვერ ვიგრძენი, უფრო დისკომფორტი, ალბათ იმიტომ, რომ დაუმსახურებელი იყო და შესაბამისი შრომა და მონდომება არ მქონდა ჩადებული. 

თან ეს ჩემი შინაგანი ხმა ხომ არ მასვენებს, ისევ ჩამესმა - როდესაც რაღაც გეძლევა, ხომ იცი, რომ მოგეთხოვება კიდეცო. აქ მგონი ცოტა დავიბენი. „გინდა ყველაზე ჭკვიანი და ნიჭიერი იყო, წინასწარმეტყველება შეგეძლოს, შენს მტერზე შურისძიება შენ ჩაურევლად ხდებოდეს? რას გაჩუმებულხარ? ხომ გინდოდა ჯადოქრობა? ნუთუ ბევრი ფული არ გინდა? ყველაფერი ყველაფერი და ის მაინც არ გინდა, რომ შთამომავლობა უზრუნველი, გალაღებული და წარჩინებული გყავდეს?“ რა თქმა უნდა მინდოდა, მაგრამ მაშინვე ვერ ვუპასუხე, რადგანაც თავში გამიელვა შეკითხვამ: „რის სანაცვლოდ?“. ამას მერე გაიგებო, მივიღე პასუხი. ისიც ხომ იცი, დაუმსახურებელი პრივილეგიები ადამიანობას რომ გართმევსო - ეს პასუხის დაზუსტება იყო. გადაწყვეტილება უნდა მიმეღო.

სწორედ ამ დროს ჩემი ნაბოლარა შემოსულა ოთახში, ბეჭზე ხელს მადებს და მეუბნება, დე, ჩაგძინებია, ლოგინში გადადი გირჩევნიაო. გამეღვიძა, მივხვდი აღარ დამეძინებოდა, ლაინსები გავაგრძელე და კარგად წავიწიე წინ, მაგრამ პირველობამდე უშორესი მანძილია, შეიძლება, მიუღწეველიც.

ამ დღიდან სულ მაინტერესებს, შვილს რომ არ გავეღვიძებინე, რას ვუპასუხებდი. სიზმარში ხშირად უკეთესად ჩანს ადამიანი ვიდრე რეალურ ცხოვრებაში.

სულ ბოლოს ერთი რამ მინდა ვთქვა და მერე დავსვავ ბოლო წერტილს. ხშირად ამხდენია წინასწარ თქმული, მაგრამ ამას ალბათ ყველა ასაკში შესული ადამიანი ამბობს, რადგანაც ცხოვრებისეული გამოცდილება აძლიერებს წინასწარმეტყველების, უფრო ზუსტად ინტუიციის, უნარს. არც ისაა იშვიათი, რომ ადამიანი, ვინც ჩემთვის ცუდი მოინდომა ან/და გამიკეთა, თავად ჩავარდნილა უმძიმეს მდგომარეობაში, რაშიც არანაირი წვლილი არ მიმიღია, მაგრამ ეს მხოლოდ მე არ მემართება. არ შეიძლება კაცმა სხვას ცუდი უსურვო ან/და გაუკეთო და ეს წინ არ დაგხვდეს დღეს თუ არა, ხვალ მაინც. განგება ლონგრანში (აჰა, კიდევ ერთი) მერწმუნეთ სამართლიანია. ასე რომ, ყველა ადამიანი თავისებური ჯადოქარია და ნუ შევეცდებით მისთვის ცუდის გაკეთებას, ჯადოქარს მაინც ვერ მოვერევით. ბოლო წერტილის დასმის დროც დადგა. აი ისიც.

გიმაიო

19/10/2018

თბილისი