ტ ო მ ა რ ა

ტ ო მ ა რ ა

მივდივარ და ერთი ნაცნობი დავინახე, მაგრამ გვიან იყო ქუჩის მეორე მხარეზე გადასვლა. მიმიხვდით ალბათ, რა ტიპიცაა, აუცილებლად უსიამოვნო რამეს რომ გეტყვის შენზე ან რომელიმე ახლობელზე; სხვაგვარად არ შეუძლია და რა ქნას.

შევხვდით, მივესალმეთ ერთმანეთს და გადავკოცნეთ კიდეც ღიმილით. პირველი ის გამიკვირდა, მისმა ტუჩზე მკვეთრად წასმულმა იაფფასიანმა პომადამ, რომელიც ლოყაზე მომეცხო რომ არ გამაღიზიანა. უფრო ზუსტად გაკვირვებაც ვერ მოვასწარი, რადგანაც საკუთარ ფეხზე მობმული დიდი ტომარა დავინახე. ტომარა სავსე ჩანდა, მაგრამ ფეხი თავისუფლად გავამოძრავე, ტვირთის შეგრძნება არც მქონია. დაიწყო ჩემი და ჩემიანების ლანძღვა. მე ხომ იცი ყველაფერს პირში გეუბნები, ზოგი ზურგს უკან ჭორაობსო, მაგალითად, . . . აღარც ვუსმენ, თან ვუღიმი, არა იმიტომ, რომ გაღიზიანება დავმალო, არამედ იმიტომ რომ მართლა მხიარულ ხასიათზე ვარ და სულაც არ მაღიზიანებს მისი ლაილაი. ეტყობა მიმიხვდა და თავისებურად დიდხანს აღარ გაარძელა საუბარი, მალევე დამემშვიდობა და, რა თქმა უნდა ყოველივე საუკეთესო ვუსურვე, თან მთელი გულით. რატომ არ გჯერათ, იმას კარგი, მაგრამ თქვენ რაში მოგატყუებთ?

გაგავგრძელე ჭავჭავაძეზე გზა, ფეხით ისევ ამ დიდ ტომარას მივათრევ, მაგრამ თქვენ წარმოიდგინეთ და არც ის მაღელვებს, ხალხი ამ ტომარას თუ დაინახავს. იგი სიმძიმის ნაცვლად სიმსუბუქეს მმატებს. თან ვხვდები ეს უბრალო სიმსუბუქე არაა, არამედ თავდაჯერებულობაცაა და თავისებური თავისუფლებაც, რასაც ენით აუწერელი კომფორტი ახლავს თან. ამიტომ ამ ტომარის მოხსნას არც ვცდილობ, უფრო მეტიც სულ მინდა, რომ ფეხზე მქონდეს მობმული, ძალიან მინდა.

ამ ტომარის მეშვეობით ერთს აშკარად ვხვდები: მთავარია შენ იყო შენ თავთან მართალი, როდესაც ნებისმიერ დიდ თუ პატარა გადწყვეტილებას იღებ, მაშინ აზრი არ აქვს, როგორ შეგიფასებს ამას შენი ნათესავი ნათელა, მეზობელი იზო თუ თანამშრომელი ნაირა, არა და სხვისი შეფასება ყოველთვის დიდ ნერვიულობასთან იყო ჩემ ცხოვრებაში დაკავშირებული, რადგანაც მიღებული მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებები საზოგადოებრივ აზრთან უნისონში ხშირად არ მოდიოდა. „ეს უაზრო, ანუ უწონო, ნერვიულობა ხომ არ ყრია ამ ტომარაში?“, ვკითხე საკუთარ თავს. ვაღიარებ, საკუთარ თავთან მიყვარს საუბარი, ბევრს ვსწავლობ მისგან. „მეც მაგ აზრამდე მივედი“, მითხრა მე-მ, „და ძალიან მიხარია, რომ მთელი ცხოვრება ისე გავიარე თითქმის არაფერი გამიკეთებია ჩემი პრინციპების საწინააღმდეგოდ. ნეტავ რა მოხდებოდა თუ ცხოვრებაში ჩემთვის მიუღებელ ნაბიჯებს გადავდგავდი, ამ ჯადოსნურ ტომარას ფეხზე აღარ მომაბავდნენ თუ ძალიან დამძიმდებოდა და ენით აუწერელ დისკომფორტს შემიქმნიდა, თუ იგი საერთოდ არ დამჭირდებოდა?

ბავშვობაში უამრავ შეკითხვას ვსვავთ და ხშირად უპასუხოდ ვრჩებით მშობლების დროის უქონლობის ან/და უყურადღებობის  გამო და ზოგი ფიქრობს, რომ, რაც ვიზრდებით, კითხვათა რაოდენობა მცირდება. ეს ასე არაა, ზრდასრულებიც ბევრ შეკითხვას ვსვავთ, მაგრამ არა ხმამამღლა, ჩვენთვის გულში და ისინიც მეტ წილად პასუხ-გაუცემელი გვრჩება.

აი ახლა, მაგალითად ამეკვიატა ეს კითხვა: რატომ მაინცდამაინც ფეხზე მაქვს გამობმული ეს ტომარა, რომელიც ასევე უპასუხოდ მეგონა დამრჩებოდა, მაგრამ არა. „ნუ შემაწუხე მაგ შენი უაზრო შეკითხვით“, მარცხნიდან მომესმა. გავიხედე ხმის მიმართულებით და ის დავინახე, მაგრამ ტიპს თავზე იმხელა შარავანდედი ქონდა და ისე ანათებდა, რომ ზუსტად ვერ გავარჩიე, ვინ იყო. „მომისმინე ერთი კარგად“, გააგრძელა პასუხი, „პირველი, მაგ ტომარისათვის მადლობა მომიხადე, შეგიმსუბუქე ცხოვრება, და მეორე, ცალ ფეხზე ეგ ტომარა იმიტომ დაგკიდე, რომ ქალბატონი ხარ, აი კაცი რომ ყოფილიყავი, ... „

ბოლო სიტყვები ვეღარ გავიგონე, დიდმა სატვირთო მანქანამ ჩაიარა და ამიტომ, მაგრამ მადლობა გულწრფელად გადავუხადე, იმედია თავად გაიგონა, რადგანაც ამ მანქანასთან ერთად გაქრა.

„რო გაქრა, მერე რა მოხდა? გაგეღვიძა?“, ის ჩემი ნაცნობი მეკითხება, ცოტა ხნის წინ პომადა რომ დამატყო ლოყაზე. აქ ისევ საიდანღა გაჩნდა, გამიკვირდა, სველი სალფეთქი ამოვიღე და მოცხებულს ვიშორებ; ადრე მის დასანახავად ამას არ გავაკეთებდი. მინდოდა უპასუხოდ დამეტოვებინა, მაგრამ გადავიფიქრე და კითხვითვე ვუპასუხე: „მაგას რა მნიშვნელობა აქვს, ძვირფასო?“