📖 ვუძღვნი ბატონ ზურაბ გურულს,
მის მიერ თარგმნილი რუმის ლექსების
მოწონების აღსანიშნავად
ბუნებაში ვზივარ და წიგნს ვკითხულობ, გვერდით წიგნების საკმაო რაოდენობა მილაგია. ჩამომიარა ამ თავიდან ბოლომდე შავებში ჩაცმულმა კაცმა, ეტყობოდა ვიღაც გაუნათლებელი მეწვრილმანე მოვაჭრეა, აღარც კი მახსოვს რითი ვაჭრობდა. უფრო იმიტომ გავბრაზდი, რომ ჩემ საქმეს მომწყვიტა თავისი უაზრო შეკითხვით: "რას აკეთებ?", და ამიტომ უკმეხად ვუპასუხე: "რასაც შენ ვერასოდეს გაიგებ". ჩემმა პასუხმა უკვე თავად გააბრაზა, აიღო ჩემი წიგნები და იქვე მოჩხრიალე ნაკადულში გადაუშვა. მაშინვე წამოვხტი, რათა წიგნები გადამერჩინა, მაგრამ ჩემდა გასაკვირად არც ერთი წიგნი ოდნავ დასველებულიც კი არ იყო. "რა ქენი?", ვკითხე, და ჩემივე პასუხი დამიბრუნა: "რასაც შენ ვერასოდეს გაიგებ".
ამას მოყვა ის, რომ ორმოცი დღე ჩვენ ორმა მამაკაცმა ერთად გავატარეთ ყველასაგან მოწყვეტილებმა გონებრიობითა და სიყვარულით სავსე საუბრებში, აზრებისა და გრძნობების გაზიარებაში. მერე? მერე კიდევ წლები ვმეგობრობდით და უცებ გაქრა, რასაც უამრავი ჭორი მოყვა. შეიძლება, მართლაც მოკლეს ან ჩემმა შვილმა, რომლის დაკრძალვასაც კი აღარ დავესწარი, ან მისმა მოწაფეებმა ეჭვიანობის ნიადაგზე, ან შეიძლება სულაც თავად წავიდა, როდესაც ჩემდამი ინტერესი ამოწურა. ვეძებდი? კი, ვეძებდი, რადგანაც მისმა აზრებმა დიდი ზეგავლენა მოახდინა ჩემზე. ალბათ თავადაც აღიარებდა, რომ ჩემს გარეშე იგი ის შამსე-თაბრიზი არ იქნებოდა, რომლის სახელიც საუკუნეებს შემორჩა. მეც ვაღიარებ, მის გარეშე ჩემი, რუმის, პოეზია არ იარსებებდა ისეთი, რომ საუკუნეებისათვის გაეძლო.
იმასაც ვაღიარებ, რომ მის გარეშე ახლა ერთი ქალი სადღაც თბილისში შვიდი საუკუნის შემდეგ, რომელსაც სულ არ აღელვებს არც ჩემი ცხოვრება, არც ჩემი სიყვარული და არც მე, არ იტირებდა ჩემი ლექსების წაკითხვისას. ცრემლების ოდენობას ცოტა მისი კლიმაქსიც ეხმარება ალბათ. თან რატომ კითხულობს იცით? დღეს დაიღალა, არადა ჭურჭელი აქვს დასარეცხი, ამ საქმიანობას ვერ იტანს და თავს იმართლებს, რომ დრო არ აქვს, რადგანაც რუმის ლექსები აქვს წასაკითხი. არა, ისეთი ინტერესით კითხულობს, მგონი, ბევრ რამეზე დაფიქრდება.
ღირდა ალბათ ჩემი ცხოვრება, რადგანც სხვა უამრავი ქალბატონიც ან ბატონიც დაფიქრდა/დაფიქრდება და თავიანთ ცხოვრებაში შეიძლება რამეც შეცვალეს/შეცვალონ სასიკეთოდ, როდესაც წაიკითხეს და მომავალშიც კიდევ ვინ იცის რამდენი ხანი წაიკითხავენ ჩემს ლექსებს, რომლებშიც ჩემი აზრები, ემოციები, გაოცება, გულისწუხილი და სიხარული, სიძულვილი და სიყვარული მართალი გულით მაქვს ჩაქსოვილი
და ბოლოს, ამასაც გეტყვით და დაგემშვიდობებით: ამხელა დედამიწაზე რატომ მაინც და მაინც ვიღაც ქართველ ქალბატონზე შევაჩერე 21-ე საუკუნეში ყურადღება. იმიტომ რომ როდესაც გარდავიცვალე მევლანას მავზოლეუმი, სადაც მე ვარ დაკრძალული, აშენდა ქართველი ქალბატონის თამარ მეფის შვილიშვილის გურჯი ხათუნის დაფინანსებით და მეთვალყურეობით, რომელიც ჩემი ახლო მეგობარი იყო ცხოვრების ხანგრძლივ მანძილზე.
კარგით რა, რეებს ამბობთ ბატონო რუმი? თქვენ კი არა, დიდი ინტერესითა და პატივისცემით მე შევაჩერე თქვენზე ყურადღება და მიზეზების ჩამოთვლას ნუღარ მომთხოვთ, ისედაც ცხადზე ცხადია.
გიმაიო
20/02/2019
თბილისი
ამას მოყვა ის, რომ ორმოცი დღე ჩვენ ორმა მამაკაცმა ერთად გავატარეთ ყველასაგან მოწყვეტილებმა გონებრიობითა და სიყვარულით სავსე საუბრებში, აზრებისა და გრძნობების გაზიარებაში. მერე? მერე კიდევ წლები ვმეგობრობდით და უცებ გაქრა, რასაც უამრავი ჭორი მოყვა. შეიძლება, მართლაც მოკლეს ან ჩემმა შვილმა, რომლის დაკრძალვასაც კი აღარ დავესწარი, ან მისმა მოწაფეებმა ეჭვიანობის ნიადაგზე, ან შეიძლება სულაც თავად წავიდა, როდესაც ჩემდამი ინტერესი ამოწურა. ვეძებდი? კი, ვეძებდი, რადგანაც მისმა აზრებმა დიდი ზეგავლენა მოახდინა ჩემზე. ალბათ თავადაც აღიარებდა, რომ ჩემს გარეშე იგი ის შამსე-თაბრიზი არ იქნებოდა, რომლის სახელიც საუკუნეებს შემორჩა. მეც ვაღიარებ, მის გარეშე ჩემი, რუმის, პოეზია არ იარსებებდა ისეთი, რომ საუკუნეებისათვის გაეძლო.
იმასაც ვაღიარებ, რომ მის გარეშე ახლა ერთი ქალი სადღაც თბილისში შვიდი საუკუნის შემდეგ, რომელსაც სულ არ აღელვებს არც ჩემი ცხოვრება, არც ჩემი სიყვარული და არც მე, არ იტირებდა ჩემი ლექსების წაკითხვისას. ცრემლების ოდენობას ცოტა მისი კლიმაქსიც ეხმარება ალბათ. თან რატომ კითხულობს იცით? დღეს დაიღალა, არადა ჭურჭელი აქვს დასარეცხი, ამ საქმიანობას ვერ იტანს და თავს იმართლებს, რომ დრო არ აქვს, რადგანაც რუმის ლექსები აქვს წასაკითხი. არა, ისეთი ინტერესით კითხულობს, მგონი, ბევრ რამეზე დაფიქრდება.
ღირდა ალბათ ჩემი ცხოვრება, რადგანც სხვა უამრავი ქალბატონიც ან ბატონიც დაფიქრდა/დაფიქრდება და თავიანთ ცხოვრებაში შეიძლება რამეც შეცვალეს/შეცვალონ სასიკეთოდ, როდესაც წაიკითხეს და მომავალშიც კიდევ ვინ იცის რამდენი ხანი წაიკითხავენ ჩემს ლექსებს, რომლებშიც ჩემი აზრები, ემოციები, გაოცება, გულისწუხილი და სიხარული, სიძულვილი და სიყვარული მართალი გულით მაქვს ჩაქსოვილი
და ბოლოს, ამასაც გეტყვით და დაგემშვიდობებით: ამხელა დედამიწაზე რატომ მაინც და მაინც ვიღაც ქართველ ქალბატონზე შევაჩერე 21-ე საუკუნეში ყურადღება. იმიტომ რომ როდესაც გარდავიცვალე მევლანას მავზოლეუმი, სადაც მე ვარ დაკრძალული, აშენდა ქართველი ქალბატონის თამარ მეფის შვილიშვილის გურჯი ხათუნის დაფინანსებით და მეთვალყურეობით, რომელიც ჩემი ახლო მეგობარი იყო ცხოვრების ხანგრძლივ მანძილზე.
კარგით რა, რეებს ამბობთ ბატონო რუმი? თქვენ კი არა, დიდი ინტერესითა და პატივისცემით მე შევაჩერე თქვენზე ყურადღება და მიზეზების ჩამოთვლას ნუღარ მომთხოვთ, ისედაც ცხადზე ცხადია.
გიმაიო
20/02/2019
თბილისი
Comments
Post a Comment