თმა გადავიხოტრე; დიახ, მე ნინომ

შუა დღე იდგა. ძალზე ამჟავებულ ხასიათზე ვიყავი, ის მჭირდა, რასაც "ქალურ შუა-ასაკობრივ შემოტევას" ვეძახი, რადგანაც არანაირი რეალური მიზეზი ასე უხასიათოდ ყოფნისა თითქოს არ მქონდა. 

გადავწყვიტე ოპერისა და ბალეტის თეატრში წავსულიყავი მარტო. ხელოვნება მიყვარს, მაგრამ არც კლასიკური მუსიკა და არც ბალეტი არ მესმის. ეს თეატრი იმიტომ ამოვიჩემე და ხშირად დავდივარ, რომ მათი წითელი სავარძლები და ულამაზესი დიდი ჭაღი მომწონს, მაგრამ მერე ისე ვიძირები წარმოდგენაში, რომ ცრემლებიც კი ღაპა-ღუპით წამომსვლია ზოგჯერ. 

ალბათ ასაკის ბრალია, რომ  ჩაცმას იმდენ ყურადღებას აღარ ვანიჭებ, მაგრამ ვცდილობ საქმიანი ქალის სტილიდან არ გამოვიდე.  დღეს კი, რადგანაც თეატრში უნდა წავსულიყავი, გადავწყვიტე განსაკუთრებულად ჩამეცვა -  კელვინ კლაინის ახალი წითელი საკმაოდ მოხდენილი კაბა გამოვიღე კარადიდან და სადა ჩემ საყვარელ შავ ზამშის ძალიან მაღალქუსლიანებს, ორო ოქროსფერი B რომ აქვს ზემოდან და მეგრელების გამო რომ ვიყიდე (გამგები გაიგებს), დავუწყე ძებნა. 

ასეთ დროს სილამაზის სალონის გარეშე შეუძლებელია და მეც იქეთ გავეშურე. ჯერმოფობი ვარ და ფრჩხილებს სალონში არასდროს ვიკეთებ, ჩემით გაკეთებაც მეზარება და ამიტომ ყოველთვის ბოლომდე დაჭრილი მაქვს. მაკიაჟიც ჩემ სტილში არ ჯდება, ერთადერთი, რისთვისაც სილამაზის სალონს ვსტუმრობ თმების გაკეთებაა. თმები მართლაც კარგი მაქვს; ასაკში ვიღებავ, რომ ჭაღარა დავმალო. ათწლეულებია ერთი და იგივე სტილისტთან (ადრე 'პარიკმახერს' ვეძახდი) დავდივარ. იცის ჩემი თმები კარგად, შემომხედავს და ჩემი განწყობიდან გამომდინარე თავად ხვდება, რა მჭირდება - შეჭრა, შეღებვა თუ უბრალოდ დაყენება; აღარც კი მეკითხება და არც მე არაფერს ვეუბნები. 

დავჯექი სავარძელზე, მოვიდა და გაჩერდა, მიყურებს გაკვირვებული, ვერ გაუგია, რა მინდა. როგორ გაიგებს, მეც არ ვიცი. „თმა გადამხოტრე”, გაუაზრებლად თუ გააზრებით ვუთხარი. გაკვირვებულმა კი შემომხედა, მაგრამ არ გაუპროტესტებია, არც არანაირი რჩევა მოუცია და დაიწყო ჩემი თმების გადახოტვრა.

სულ რამოდენიმე წუთში გადახოტრილი თმებით ვიჯექი სარკის წინ და საერთოდ ვერაფერს ვგრდძნობდი, მხოლოდ სიცარიელეს, რომელიც სულაც არ მაღიზიანებდა, რადგანაც ეტყობა ძალიან მჭირდებოდა. უცებ მივხვდი, რომ 'ამხელა მსხვერპლი' იმიტომ გავიღე, რომ ამ ჩანახატზე ქვეცნობიერად ვფიქრობდი და მინდოდა ამეღწერა ის ემოციები, თან მძაფრად, რაც თმების გადახოტვრის შემდეგ უნდა განმეცადა და თურმე ამაოდ, ემოციები არსად ჩანდნენ.

რა თქმა უნდა, ვიცი, რომ ცოტახანში ვინანებ ამ ჩემ გადაწყვეტილებას, თან უძალიანესად, რა თქმა უნდა ვეტყვი თავს, რა მოხდა მერე, სამუდამო ხომ არაა, გავა დრო და ისევ ამოგივა ეგ თმები, თავსაფარი წაიკარი/ქუდი დაიხურე ან პარიკი გაიკეთე მანამდე.

სახლისაკენ წავედი. თავზე დასაფარებელი არ მქონდა წაღებული და თითქმის ყველა შემხვედრეს, ვინც ყურადღება მომაქცია, სინანული ეხატებოდა სახეზე. სავარაუდოდ ფიქრობდნენ, ქიმიოთერაპიის შემდგომ მდგომარეობაშია ეს ქალიო. მინდოდა ხმამაღლა მეყვირა, არ მაქ სიმსივნე, ყოველ შემთხვევაში ჯერ-თქო, მაგრამ ეს უკვე ზედმეტი იქნებოდა, ისედაც ნორმიდან ვიყავი ამოვარდნილი.

სახლშიც მივედი. უნდა გავმზადებულიყავი თეატრისათვის. უკვე გამოღებული წითელი კაბა გვერდზე გადავდე და ჩემი საყვარელი სპორტულები ჩავიცვი, ფეხზეც სარბენი ბოტასები.

ვიდრე სპექტაკლი დაიწყებოდა სხვა დამსწრეთა შეცოდების მზერა მახსენებდა ჩემ გადახოტრილ თავს, მაგრამ დაიწყო თუ არა წარმოდგენა, თმები სულ დამავიწყდა. 

ახალგაზრდობაში მიფიქრია ხშირად, მეცნიერება ძალიან მნიშვნელოვანია კაცობრიობისათვის, რადგანაც წინსვლას ემსახურება, მაგრამ ხელოვნებას რა აზრი აქვს, მხოლოდ ადამიანის გასართობად და დროის გასაცდენადაა გამოგონილი.

ამას ახლა მივხვდი-თქო ვერ ვიტყვი, მაგრამ ხელოვნება, უფრო ზუსტად, ისეთი ხელოვნება ჭირდება ადამიანს, რომელიც ამოაძვრენს ერთფეროვნებიდან და ცხოვრებას გააგრძელებინებს როგორც თავისუფალ ადამიანს და არა მონას, ცოტა ხნით მაინც.

როდესაც ბავშვი, უფრო ზუსტად, ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი, კი არ ვოცნებობდი, არამედ დარწმუნებული ვიყავი, რომ რაღაცას ახალს და საჭიროს აღმოვაჩენდი, შევქმნიდი, მსოფლიოს შევცვლიდი უკეთესობისაკენ. ვიცი, ამ ასაკში ბევრნი ფიქრობით ჩემნაირად. დღეს რა ხდება, გვეცინება ამაზე, განვიცდით დამსხვრეულ მოლოდინებს თუ ისინი საერთოდ აღარ გვახსოვს და აუღელვებლად ინფორმაციის დონეზე ვიგებთ, რომ ილონ მასკი მარსზე ადამიანთა დასახლებას ქმნის, ამ დროს კი ჩვენ ხვალისათვის საჭმელს ვამზადებთ? როდესაც ადამიანი ერთფეროვნების ჭაობში ერთვება, სიახლე არა თუ არ უნდა, სიახლის ეშინია კიდეც, ეს კი სიკვდილია სუნთქვის უნარის შენარჩუნებით.

ამას გზაში ვფიქრობდი, თეატრიდან სახლში რომ ვბრუნდებოდი, მიხაროდა-თქო, არ მოგატყუებთ, მაგრამ ცოცხალ ადამიანად ვგრძნობდი თავს. თან მინდოდა მეკითხა ჩემთვის, რატომ მივიღე თმების გადახოტვრის გადაწყვეტილება, მაგრამ ვერ გავუბედე. ყოველთვის გრძელ ვარცხნილობას ვატარებდი და ვამბობდი, რომ ქალს მოკლე ვარცხნილობა არ უხდება-თქო. სხვათაშორის, არც გაკვირვებულ ოჯახის წევრებს უკითხავთ რამე, ყოველ შემთხვევაში ჯერჯერობით.

პირდაპირ დასაძინებლად წავედი იმ იმედით, რომ ამ უაზრო და არაფრის მომცემ ცვლილებას სხვა აზრიანი და სიკეთის მომტანი ცვლილებები მოყვება. ვხედავ კიდეც მგონი ერთს ასეთს.

„აღდგომა და ხვალეო!“

გიმაიო

22/02/2019

თბილისი