კისერიც უტეხიათ?! ა რ ა!!

„ტააააკ“ ... როგორ დავიწყო ახლა და მოგიყვეთ ისე, რომ არაფერი გადავაზედმეტო და არც არაფერი გამომრჩეს.

ერთი ჩვეულებრული დღე იყო, შრომით, ნერვიულობით, მოკლედ, ფუსფუსით სავსე, ცოტა გადავიღალე და ხასიათიც ამიფორიაქდა; ასეთ დროს ცურვა თუ მშველის, მაგრამ გვიანი იყო. ბასეინი 11-ზე იკეტება, უკვე 12 იყო დაწყებული და გადავწყვიტე ვაკის პარკამდე ფეხით გამეარა. ჩქარი ნაბიჯით გავუყევე ჭავჭავაძის გამზირს ფიქრით: „მანქანების რაოდენობა შემცირებულია და ჰაერი ისე ძალიან ვერ დამიბინძურებს ფილტვებს“.

ვიდრე მაღაზიებს მიუყვები, პროსპექტი გაჩახჩახებულია, ხოლო უნივერსიტეტისა და 55-ე სკოლის წინ ბნელა. არა მხოლოდ ღამე ბნელა საგანმანათლებლო დაწესებულებებში სამწუხაროდ, მაგრამ ამ თემაზე არ შევჩერდები, რადგანაც მოთხრობის მთავარ გზას არ გადავუხვიო.

უკან რომ ვბრუნდებოდი, სწორედ ამ ბნელ ადგილას, 55-ესთან,  შევამჩნიე ახალგაზრდების საკმაოდ მოზრდილი ჯგუფი, კამათობდნენ და უცენზურო სიტყვებით ამკობდნენ ერთმანეთს. ვიგრძენი, ეს ამბავი კარგად არ დამთავრდებოდა. ამიტომ მივედი და ვთხოვე დაშლილიყვნენ. პირველმა, ასე შევარქვათ მას, ვინც პირველი გამომელაპრაკა, მკვახედ მომიგო: „შენ ვინღა ხარ ქალო, წადი გაიარე, ვიდრე მთელი ხარ“. მოკლედ იოსელიანის დროინდელი მდაბიო გამონათქვამები დაუბრუნდა ისევ მოდას, არა მხოლოდ სამოსის მოდა ტრიალებს. მეორემ, შევარქვათ მას პირობითად მეორე, უფრო ფხიზელი ჩანდა, უთხრა მეგობრებს: „კარგით, დავიშალოთ, ძმებო, ხვალ ფხიზელზე დავილაპარაკოთ“. მისი ეს სიტყვები ჩემი ჩარევით კი არ იყო გამოწვეული, უბრალოდ სხვაზე უკეთესად აცნობიერებდა, რა შეიძლება მოყოლოდა იმ ამოღებულ დანებს, რამოდენიმე ხელში რომ ატრიალებდა.

„კარგით, ახალგაზრდებო, დაიშალეთ მალე, სახლში მაგვიანებდა“, გავიმეორე ჩემი თხოვნა, თან ჯიბეში ადვოკატის მოწმობას დავუწყე ძებნა: ჭრის, ხომ იცით, პირველად კი არ მიცდია გამენეიტრალებინა ახალგაზრდებში კონფლიქტი, მაგრამ ვერ ვნახე, რადგანაც სხვა პალტო ჩავიცვი და ჯიბეში გადმოდება დამავიწყდა.  „შენ, ქალო, კიდე არ გაგიჯვია?“ შემომიტრიალდა პირველი. „არა, და არც წავალ, ვიდრე არ დაიშლებით“, მივუგე უკვე გაბრაზებულმა. მივხვდი, ეს, ის ვითომ მაგარი ბიჭია სინამდვილეში პოლიციის „შნირი“ რომაა, არა იმიტომ რომ პილიციასთან თანამშრომლობს, ყველა მოქალაქემ უნდა ითანამშრომლოს პოლიციასთან, არამედ იმიტომ რომ პოლიციასთან ჩ უ მ ა დ თანამშრომლობს და ძირითადად საკუთარი მეგობრების ‘ჩაშვებით’-აა დაკავებული. განა ეს მოწონს?! რა თქმა უნდა არა, პოლიციის იძულებას ვერ გაუძლო. ძალიან განიცდის: ცნობიერად მხოლოდ მაშინ, როდესაც ახსენდება, ხოლო მუდმივი განცდა და სირცხვილი ქვეცნობიერში უზის, და ამიტომაა  სულ არაფხიზელი, ცნობიერი და ქვეცნობიერი რომ ჩაახშოს, და ამიტომაა გაბოროტებულიც - გულით შემეცოდა. ყველაზე მეტად კი მათზე  ვბრაზობ, სამართალდამცავებზე, რომ ასეთი, პოლიციის მიერ შექმნილი, "მაგარი ბიჭები" თითო-ოროლა კი არ გვყავს ქვეყანაში, არამედ ახალგაზრდობის უმრავლესობაა. უფრო ზუსტად, ძალით/დაშინებით "დავერბოვკებული" ყველა ასაკის ადამიანებში გვხვდება, განსაკუთრებით მამაკაცებში. მიუხედავად იმისა, რომ ასაკიანები უკვე თითქოს შეჩვეულიც არიან ამ მდგომარეობას, მათი ამოცნობა რთული მაინც არაა გადაზედმეტებული "ვაჟკაცობითა" და "თვალების ცეცებით", მაგრამ მე ახალგაზრდები მეცოდებიან, რადგანაც კიდევ დიდი გზა აქვთ გასავლელი.

რთულია ასეთ არაპროგნოზირებად ახალგაზრდებთან ურთიერთობა. ტვინი დაძაბულად მუშაობდა და ვამუშავბდი ისეთ გზებს, რითაც მოვახერხები მათ დაშლას. ამ პერიოდში არც ერთ საპატრულო პოლიციის მანქანას არ ჩამოუვლია გამზირზე, ხოლო დარეკვა უფრო მეტ დაძაბულობას გამოიწვევდა, ყოველ შემთხვევაში მე მეგონა ასე, და მაინც ჯიბიდან ტელეფონი ქვეცნობიერად ამოვიღე. 

მართალი გითხრათ, არ დამინახავს დანა როდის და როგორ გამიყარა, ან ტვინმა ამოაგდო ეს ინფორმაცია ჩემი მეხსიერებიდან, მაგრამ მის ხელში სისხლიან დანას რომ შევხედე, მივხვდი, ჩემი სისხლი იყო, რადგანაც მუცელზე რაღაც თბილის ჩამოღვენთა ვიგრძენი და თითქოს ავმჩატდი. იმ მეორემ, ეს რა ქენი, შე დედამო...ულოო, და ხელში ამიტაცა სიტყვებით: „სასწრაფო დაიგვიანებს და ტაქსი გავაჩეროთ საჩქაროდ“. ამ დროს იმ პირველამ, დანიანმა: „აქ კამერები იქნებაო“, გადარჩენის ინსტიქტი ჩაერთო, მე მას თვალს ვერ ვაცილებდი, უაზროდ ქუდი მოიხადა და დანის გაწმენდა დაიწყო და უცებ მოკურცხლა შეშინებულმა, ერთი-ორიც გაყვა ჩქარი ნაბიჯით და უკანმოუხედავად. რამოდენიმე დარჩა. ხმას არ ვიღებ, რადგანაც ვერანაირ ტკივილს ვერ ვგრძნობ, უბრალოდ ძალას ვკარგავ თანდათან. ერთმა-ორმა ტაქსმა ისე ჩაიარა, რომ არ გააჩერა. არ გინდა მერე სისხლით დათხვრილი მანქანის წმენდა და პოლიციაში ახსნა-განმარტებების წერა?! მეორემ: „მე-9-სკენ წავიდეთ ფეხით, სირბილით, ახლოა, მივასწრებთ, ტაქსმა კიდეც რომ არ გაგვიჩეროს.“  „ჩვენც შეგეშველებით, რომ დაიღლებიო“, ეს ერთ-ერთმა დარჩენილმა თქვა. ამ დროს ქალბატონმაც ჩამოიარა და, მეცხრე საავადმყოფო ისევ მუშაობს თუ დაკეტეს, კი არ ვიციო, უთხრა ბიჭებს. ეს ბოლო სიტყვები იყო, რაც გავიგე, მერე ეტყობა გონება დავკარგე.

ვიცი, გაინტერესებთ ახლა, მიასწრეს ბიჭებმა ჩემი მიყვანა საავვადმყოფოში თუ მიმიტანეს.  მიყვანის შემთხვევაში ვიცი ისიც  დაგაინტერესდებათ, მოახერხეს თუ არა ექიმებმა ჩემი გადარჩენა, მაგრამ ეს მთავარი არაა. მთავარი ისაა, თუ გადავრჩებოდი და წლების შემდეგ იგივე სიტუაციას თუ შევესწრებოდი, როგორ მოვიქცევოდი მაშინ. ზუსტად ი გ ი ვ ე ნ ა ი რ ა დ, რადგანაც სამი ვაჟის დედა ვარ და ჩემი შვილი რომ მოხვდეს ასეთ კონფლიქტურ სიტუაციაში, ადამიანებმა გულგრილად არ მინდა ჩაუარონ, თან თავი იმართლონ, ეს ჩემი საქმე არაა და კისერიც უტეხიათო.

- არ გადამრიო, ადამიანო, ვის უტეხია კისერი, ჩვენ მომავალს - შენ და ჩემ მომავალს?!

პ.ს. დათო სარალიძის მებრძოლ მამას ვუძღვნი. არადა, რამდენი ადამიანი, უგულო ადამიანი, ტრიალებდა იმ დროს იქვე ტრაგედიის ადგილას

გიმაიო

25/02/2019

თბილისი