რატომ არ ვჩანვარ სარკეში

მოგელამებით, ჩემო მკითხველო! ეს არის მხატვრული ჩანახატი, შესაბამისად ნებისმიერი მსგავსება რეალურ ფაქტთან ან პიროვნებასთან არის შემთხვევითი.





ადამიანი სიკეთეს უნდა თესავდეს, ეს ერთი შეხედვით გაცვეთილი ფრაზა, სინამდვილეში უმნიშვნელოვანესი გეზია ჩვენი ცხოვრების, მაგრამ ამას ძირითადად მაშინ ვხვდებით, როდესაც უკვე დაგვიანებულია. ამ ფიქრებში გართულს რაღაცის კარგის გაკეთება მომინდა და გადავწყვიტე, მოდი ჯერ ცოტა მოვიპრანჭები და სარკეს მივაშურე, ჩავიხედე კიდეც, მაგრამ სარკეში ვერავინ დავინახე. 

არ გამიკვირდა, რადგანაც გამახსენდა, რაც მოხდა. იმ საღამოს გალეწილი მთვრალი მოვიდა ჩემი ქმარი, მივხვდი მშვიდი ღამე არ მელოდა, თან დაღლილი ვიყავი, ჩვილს ვზრდიდი და შემდეგ კურსზე გადამსვლელი გამოცდებისათვის ვემზადებოდი. არც მახსოვს, რაზე დავიწყეთ კამათი, მეც ავყევი, მერე წამებღლაძუნა, ხელი გავაწევინე. რადგანაც ნასვამი იყო. ხელი მკლავებში მომიჭირა და საწოლისაკენ წამიყვანა. მომეშვი, შევკივლე, ასე გარძელება აღარ შემიძლია-თქო. რა, აღარ გინდევარ, სხვა გამოგიჩნდა ვინმე-ო, ისეთი გაბზარული ხმით შემომძახა, რომ მთელი არსით ვიგრძენი, რაღაც საშინელება უნდა დატრიალებულიყო. იქვე მაგიდაზე ფრჩხილების პატარა მაკრატელი იდო, აიღო და ყელში ჩამარჭო და პირდაპირ საძილე არტერიას მოხვდა თუ მოარტყა. სისხლმა იფეთქა, ბავშვმაც ტირილი დაიწყო. საწოლზე დამაწვინა, საბანი დამახურა, ჯერ ბავშვი დაარწია, რათა მისთვის ძილი შეებრუნებინა და მერე კარი გაიხურა. სისხლი დიდი ნაკადით ასხავდა და გონებაც მალევე დავკარგე. თავად თურმე საყვარელთან წასულა, მთელი ღამე ერთად გაუტარებიათ, მეორე დღეს კი პოლიციაში საკუთარი ფეხით მისულა, ცოლი შემომაკვდაო, უთქვავს, და ყველაფრის უბედურ შემთხვევაზე გადაბრალებას ცდილობდა. დილით ბავშვმა რომ გაიღვიძა და ტირილი აღარ შეწყვიტა, დედაჩემი შემოვიდა, თორემ მიჩვეული იყო ჩვენ ხმაურს და ცდილობდა ასეთ დროს ნაკლებად შევეწუხებინეთ. სისხლის გუბეების დანახვისას მისი სასოწარკვეთილი კივილი მე, რა თქმა უნდა, არ გამიგონია. მეზობლებმა სასწრაფო გამოიძახეს, მაგრამ უკვე ძალიან გვიან იყო. შვილი დედამ გამიზარდა, მე მამგვანებენ თურმე, მაგრამ რა თქმა უნდა არ ვახსორვარ, ჯერ წლისაც კი არ იყო უდედოდ რომ დარჩა. ესაა მიზეზი, სარკეში რომ არ გამოვჩნდი ახლა.

ან ... ან იქნებ ასე კი არ მოხდა, არამედ ... მართლა ძალიან ლამაზი ვიყავი, კარგი ოჯახის შვილი, ისე ვხატავდი რომ დიდ მომავალს მიწინასწარმეტყველებდნენ. ბევრი ჩემი თუ უფროსი ასაკის მამაკაცი იჩენდა ჩემდამი ყურადღებას, მაგრამ მე არავინ მაინტერესებდა ჩემი ნახატების გარდა. ასე დიდხანს არ გაგრძელებულა, ყველაფერი შეიცვალა, ის რომ პირველად დავინახე. იმდენად არც მისმა სპორტულმა აღნაგობამ, არც მისმა მწვანე თვალებმა დამიპყრო, რამდენადაც მისმა ღიმილმა დამატყვევა. ერთი ნახვით სიყვარული იყო. ძლიერ კალათბურთელად ითვლებოდა, მეც დაახლოვებით 187 სმ ვიყავი სიმაღლეში. ყველა ამბობდა, რომ ძალიან შესაფერისი წყვილი ვართ. უბედნიერესი დრო იყო, ვიდრე ტრამვა არ მიიღო. ჯერ იყო იმედი, რომ დიდ სპორტს დაუბრუნდებოდა, მაგრამ როგორც კი გადაწყდა, რომ სპორტს უნდა ჩამოშორებულიყო, ყველაფერი შეიცვალა. ვცდილობდი მის გვერდით ვყოფილიყავი. მეგონა, ორივე ძლიერი ვიყავით და გავუძლებდით, მაგრამ მერე შვება ნარკოტიკში იპოვა. მაინც არ ვცილდებოდი, მეგონა გამოვიყვანდი ამ მდგომარეობიდან, ზოგჯერ მჯეროდა კიდეც ამის, მაგრამ, როდესაც ყველა იმედი გადამეწურა, შემომთავაზა და მარცხენა ხელი გავუშვირე. მართლაც ყველა ნერვიულობა გაქრა და ისევ ბედნიერად ვიგრძენი თავი. ამის შემდეგ გახსენება არ მინდა, რადგანაც ეს ჩემი დაცემის უმძიმესი პერიოდი იყო. რამდენჯერ დამიხუჭია თვალები, რომ არ დამენახა, ვინ იყო და ისე მქონია სექსი, რათა მიღებული ფულით წამალი მეყიდა, უფრო ზუსტად გვეყიდა. იმ დღესაც ბარიგასთან ერთად ავედით, იქვე გავიკეთეთ, მე ცუდად გავხდი ზედოზირების გამო. გაათრიე, აქ არაფერი მოუვიდესო ბარიგამ, 90-იანი წლები იყო. ერთერთ ქვედა სართულზე დაგდებული მიპოვა იქ მცხოვრებმა მოხუცმა ქალბატონმა, ყვირილი ატეხა, სასწრაფოც მოვიდა, მაგრამ უკვე გვიან იყო. სულ ვფიქრობ, ჩემი ასეთი მკვდარი სიცოცხლე უკეთესი იქნებოდა ჩემი მშობლებისათვის თუ ჩემი სიკვდილი და მგონი ბოლო. მოკლედ, ახლა უკვე იცით იმის მიზეზი, სარკეში რატომ არ გამოვჩნდი.   

ან ... ან იქნებ სულაც არ დავბადებულვარ. ჩემ დედ-მამას უკვე ყავდა ორი ქალიშვილი: ნინო 6 წლის და მარიამი 2 წლის. დედა ჩემზე რომ დაფეხმძიმდა, მასაც და მამასაც  ძალიან უნდოდა, რომ ბიჭი ვყოფილიყავი. ამიტომ მოუთმენლად ელოდნენ იმ დღეს, როდესაც ექოსკოპიის აპარატზე ჩემ სქესს დაადგენდნენ. 12 კვირის ვხდებოდი, როდესაც მამამ დედა ამის გადასამოწმებლად საავადმყოფოში წაიყვანა. ექიმმა უთხრა, გილოცავთ, გოგონააო. ჩემი მშობლების ამჟავებული სახეები რომ დაინახა, მიხვდა რაშიც იყო საქმე, და გააგრძელა, ყველაფერი ნორმაშია, ჯანმრთელია, სადარდებელი არაფერი გაქვთო, მაგრამ ჩემი მშობლების გამომეტყველება არ შეცვლილა და მამამ ანიშნა დედას ილაპარაკეო. დედამ აკანკალებული ხმით დაიწყო: "ორი ქალიშვილი უკვე გვყავს." ექიმმა გააჩერა, ისედაც იცოდა, რასაც ეტყოდა და უღიმღამოდ განუმარტა, მეტი დაცდა აღარ შეიძლებაო, და ექოსკოპიის ოთახიდან პირდაპირ საოპერაციოში გადაგვიყვანეს. ვიბრძოლე სიცოცხლისათვის, ვცდილობდი ის 'კოვზი' ამეცილებინა, მაგრამ უძლური აღმოვჩნდი. ამიტომაც ვეღარ დავინახე ახლა ჩემი თავი სარკეში. ისე, ნეტავ როგორი ვიქნებოდი?

ან ...

გიმაიო

თბილისი 

01/05/2019