ვიცოდი, რომ მეძინა და სიზმარს ვხედავდი. ამიტომ არ გამიკვირდა ის პირველყოფილი რომ დავინახე მთელ ტანსა და სახეზე თმებით. მომიახლივდა, დამსუნა, სუნამოს შერჩევას ყოველთვის უდიდეს ყურადღებას ვაქცევ. ისევ დამსუნა და ისეთი ანთებული მამაკაცური თვალებით შემომხედა, რომელიც პირდაპირ გეუბნება, რაც უნდა.
თქვენ წარმოიდგინეთ და ცოტა ხნით დამატყვევა კიდეც მისმა მზერამ, მაგრამ, როგორც კი გონს მოვედი, მთელი ძალით გავიქეცი. თავად გამიკვირდა, ისე სწრაფად გავრბოდი წინ, სინათლესაც კი გავუსწარი და, როდესაც გავჩერდი მივხვდი, რომ მომავალში ამოვყავი თავი და მომავლის ადამიანი შემეჩეჩა. მართალია ბანჯგვლიანი არ იყო და 21-ე საუკუნის ადამიანისგანაც განსხვავდებოდა, ალბათ სერიოზული მუტაციები განიცადა, მაგრამ დახვეწილ გამჭოლ მზერაში, რომლითაც შემათვალიერა, ზუსტად იგივე სურვილი დავინახე, რაც პირველყოფილის მზერაში. წამიერი დატყვევება ახლაც ვიგრძენი, მაგრამ მაშინვე გავაცნობიერე, რომ ჩემი ადგილი არც აქ იყო.
“სადაა ჩემი ადგილი?”, ვკითხე საკუთარ თავს. არსადო, ორი ხმა შემომესმა წარსულიდანაც და მომავლიდანაც. ჩემი სიზმრის ორივე გმირი გვერდით მედგა. კიდევ ერთი სივრცესა და დროში ამოვარდნილი, არც ერთი მოვეწონეთ და არც მეორე - არც წარსული და არც მომავალი, აწმყოდანაც გამოქცეულია, თორემ ჩვენთან რატომ მოვიდოდა და მოდი ნიშანი დავასვათო. ბანჯგვლიანმა უხეშმა და ძლიერმა ხელმა მარცხენა ხელი გამიკავა, თხელმა თითქოს უსისხლო ხელმა, რომლის სიძლიერე დახვეწილობაში იყო, საჩვენებელი თითი ხელის გულზე დამადო და ყოველგვარი ტკივილის გარეშე საკუთარი ხორცის დაწვის სუნმა შემაწუხა.
საკმარისია, მოინიშნა უკვე და გავუშვათო, გავიგონე თუ არა, მაშინვე გამეღვიძა. ზუსტად ღამის სამი საათი იყო, მივხვდი აღარ დამეძინებოდა და ავდექი, წინა დღეს ჭურჭელი დამრჩა დასარეცხი და დავრეცხავ-თქო გავიფიქრე, დედას რომ არ დახვდეს დილით.
თუ სადმე არ ვარ წასასვლელი, ან ვინმე არაა მოსასვლელი, მთელი დღე შემიძლია სახლში ღამის პიჟამოთი ვიბოდიალო. ბოდიალი უშრომელობას არ ნიშნავს და არც დეპრესია მაქვს, როგორც სხვებს გონია. პროგრამისტი ვარ და ბევრსაც ვმუშაობ, ხშირად მთელი ღამე. ხალხში და სხვაგან არ მიყვარს ყოფნა, ამიტომ ძირითადად დაკვეთებს ვიღებ, კარგ სპეციალისტად ვითვლები და ანაზღაურებასაც არ ვუჩივი. საქმეს რომ ვიღებ, სულ იმას ვცდილობ დავუმტკიცო კლიენტს, რომ ქალი და ძალიან ახალგაზრდაც არანაკლები სპეციალისტი ვარ, ვიდრე გამოცდილი მამაკაცი, ამიტომ პარალელურად სულ რაღაც ახალს ვსწავლობ.
მოგაბეზრეთ უკვე თავი ჩემზე საუბრით. იმას გეტყვით, რაც თქვენ დაგაინტერესებთ. მთელი ეს პერიოდი, რაც თეფშებს ვრეცხავ, მარცხენა ხელის გული მეწვის, მაგრამ სათვალე არ მიკეთია და მხოლოდ დიდ ნივთებს ვხედავ, ძალიან დაქვეითებული მხედველობა მაქვს, თან ასტიგმატიზმი.
მოვრჩი თუ არა თეფშების რეცხვას, სათვალე გავიკეთე და მარცხენა ხელის გულს დავხედე და, როგორც კი ამომწვარი ადგილი შევამჩნიე, მყისვე ჩემი სიზმარი გამახსენდა.
ძალიან ნელი ნაბიჯით და ძალიან ფრთხილად საწოლისაკენ წავედი, ასევე ფრთხილად დავწექი, მალევე მოვკალათდი მოხრილი ფეხებით და მხოლოდ ერთი სურვილი დამეუფლა, არასოდეს გავნძრეულიყავი და არასოდეს არაფერზე მეფიქრა.
ნახევრად ძილ-ბურანში ვიყავი. ამასობაში გათენდა, მშობლებმა გაიღვიძეს და ჩაიზე დამიძახეს, ხმა არ გავეცი. ეტყობა, ისევ არაა ხასიათზე, დალევს რომ მოუნდება, უთხრა დედამ მამას. მე კი შემომძახა: “დე, სამსახურში მივდივართ, მიხედე თავს”. როგორც კი კარების გაჯახუნების ხმა გავიგონე, მაშინვე მივხვდი, სახლში აღარასოდეს დაბრუნდებოდნენ თავისით. ისიც მაშინვე დავინახე, როგორ ჩაუჭრა გზა მაღალი სიჩქარით მოძრავმა წითელმა ოპელმა მესამე ხაზიდან პირველ ხაზში მიმავალ მამაჩემს. მამამ გვიაინ დაინახა, ვეღარ აიცილა. დავინახე, უნებლიეთ დედაჩემისკენ როგორ გაიხედა სასოწარკვეთილად შეშინებული თვალებით, რომლებშიც მაპატიეს ამოიკითხავდი და ყველაფერი გაშავდა.
მინდოდა წამოვხმტარიყავი, გავკიდებოდი და მეთქვა “ავარიაში მოყვებით! არ წახვიდეთ! მიყარხართ უზომოდ!” მაგრამ საწოლში ვერც კი გავინძერი. კარები შემოტეხეს, ჩემი მშობლები რომ შემოესვენებინათ, მინდოდა, მაგრამ მაშინაც ვერ ავდექი, ანდა, რა აზრი ქონდა ადგომას, ყველაფერი დამთავრდა, ირგვლივ წყვდიადი იყო.
ნათესავებმა მშობლები უჩემოდ დაკრძალეს, ხოლო მე ფსიქიატრიულში გადამიყვანეს სამკურნალოდ. მხოლოდ სიტყვები კატატონია და სტუპორი მახსოვს, ექიმები ერთმანეთში რომ საუბრობდნენ, მიუხედავად იმისა რომ სულ არ მაინტერესებდა, ვინ რას ამბობდა. იცით, როგორ ვიყავი, თან რომ გძინავს და თან არა. მკურნალობას დავექვემდებარე, ბენზოდიაზეპინებმა გაჭრაო, და გარკვეული პერიოდის შემდეგ სახლშიც გამწერეს.
სახლი თითქმის დაცარიელებული დამხვდა. ნათესავებმა გაიტანეს, რისი გატანაც შეიძლებოდა. ლეპტოპზე გავბრაზდი ძალიან, მთელი ჩემი სამუშაო იქ მქონდა და კატეგორიულად მოვითხოვე მისი დაბრუნება. მომიტანეს. ჩემი ინფორმაცია წაუშლიათ და ახლა მის “ბექაპზე” ვმუშაობ. იქნებ წიგნები, ნახატები და ჩემი გიტარაც დამიბრუნონ, დანარჩენი ნივთები, ავეჯი თუ ჭურჭელი ქონდეთ. მე ბევრი არ მჭირდება და, რაც მჭირდება მაქვს, ყველაფერი კი არ წაიღეს, მხოლოდ ღირებული. შეიძლება ჩემ ახლობლებს გონიათ, რომ ფასებში ვერ ვერკვევი, უბრალოდ ვერ ხვდებიან, რომ ფასეულობების სხვადასხვა გვარი განმარტებები გვაქვს.
ლეპტოპის ‘ბექაპს’ ვაკეთებ-თქო გითხარით, ნეტავ დროის ‘ბექაპიც’ შემეძლოს იმ მომენტიდან, როდესაც დილით იმ უცნაური სიზმრის ნახვის შემდეგ ჩემი მშობლები სამსახურში წასასვლელად გავიდნენ სახლიდან და მე ზუსტად ვიცოდი, რაც მოხდებოდა. წამოვხტებოდი საწოლიდან, დავედევნებოდი და არ გავუშვებდი. ყველაფერი, რაც მოხდა, ჩემი ბრალია.
ყურებში სულ შენი ბრალია” მესმის. დამლაპარაკებელიც არავინ დამრჩა, დედისერთა ვარ, ჩემი მშობლებიც დედისერთა იყვნენ. რამდენჯერ მითქვავს ჩემი მშობლებისათვის ან საერთოდ არ უნდა გაგეჩინეთ, ან დები და ძმებიც უნდა მყავდეს. შორეულ ნათესავებს რაში ვენაღვლები. კარგია, რომ კოლეგები დამეხმარენ და საქმე გამომიძებნეს -საინტერესო დაკვეთაა.
მხოლოდ მაშინ არ მესმის “შენი ბრალია”, როდესაც ვმუშაობ, ამიტომ ძალიან ბევრს ვმუშაობ. მუშაობაში წამლების დალევა მავიწყდება. ამიტომ როდესაც არ ვმუშაობ ან არ მძინავს, მაგალითად ვჭამ, არა მხოლოდ “შენი ბრალია” მესმის უკვე, არამედ “აგე პასუხიც”-ო. ამიტომ ჭამის დროც ძალიან შევამცირე. ჩემი უცვლელი წესი “ყოველ დღე შხაპი”-ც კითხვის ნიშნის ქვეშ დადგა. სულ უფრო ხშირად ვფიქრობ იმაზე, თუ როგორ ვაგო პასუხი იმ დანაშაულზე, ადგომა რომ არ მომინდა, რასაც ... აღარ დავამთავრებ ამ წინადადებას რა ....
ახლა თუ არავის აინტერებს ჩემი პიროვნება, ცოტა ხნით მაინც მაშინ დაინტერესდებიან, როდესაც ჩემი გახრწნილი სხეულის სუნი შეაწუხებთ. ამას რომ გავიფიქრებ ვწყნარდები, თითქოს ჩემი დანაშაულის შესაფერისი პასუხისგების გზა ვიპოვე, მაგრამ ჯერ ვცდილობ ამ ბოლო აზრს არ ჩავუღრმავდე, რადგანაც სიცოცხლე არ მძულს და რაღაც არაჩვეულებრივ სასწაულს ველოდები. ამიტომ ეს აზრი რომ მეწვევა, ვიხსენებ, წამლები რომ მაქვს დასალევი და ვსვავ.
არაჩველებრივი სასწაული-თქო ვახსენე, თორემ ჩვეულებრივი სასწაული მყავს, ჩემი რამოდენიმე კოლეგა. მამხნევებენ, დეპრესია ყველა მოაზროვნე ადამიანს გვაქვსო, აბა უტვინოსთან დეპრესიას რა უნდაო. ერთად ვმუშაობთ პროექტზე, ჩემი კოგნიტიური შესაძლებლობებიც მიბრუნდება თანდათან, მაგრამ არა ისეთი ტემპით, მე რომ მინდა. წამლის დალევასაც სულ მახსენებენ. ერთი მეხუმრება, ბებიაჩემივით ხარ, მასაც ყოველ დილით ჭირდება წნევის მარეგულირებელის დალევის გახსენებაო.
ცხოვრება თავის გზით მიდის, მეც მივყვები, მივყვები დინებას და ეს ისეთი მოსაბეზრებელია. რამოდენიმე წლის წინ ვუყურე ნეთფლიქსზე დოკუმენტურს თევზებზე, ზუთხი თურმე ქვირითის დასადებად უდიდეს მანძილებს გადის ჩქარი დინების საწინააღმდეგოდ. ალბათ მხოლოდ მაშინ არიან ბედნიერები.
მე კი ბედნიერი აღარასოდეს ვიქნები. იმ ბედნიერებასაც კი ვეღარასოდეს განვიცდი, რასაც ადრე არც კი ვაფასებდი, ყველაზე გულწრფელ და სპეტაკ ჩახუტებას, მშობლების ჩახუტებას. მხოლოდ მკვდარი თევზი მიყვება დინებასო, უთქვავთ. დღეს ამ ფიქრებით გამეღვიძა და მთელი დღე უაზროდ დავბოდიალობ სახლში, რადგანაც ჩემმა მეგობრებმა დღეს დავისვენოთო, ხოლო მე გული ვერაფერს დავუდევი: წიგნის კითხვა დავიწყე და მალევე მივანებე თავი, ფილმს ვუყურებ-თქო და ისიც გავთიშე. მაინც ღამის პიჟამოში ვარ, გავიფიქრე და დავწვები დავიძინებ-თქო, მაგრამ ადრე იყო, თან საწოლამდე მისვლა დამეზარა და იქვე სავარძელში ჩავჯექი.
ხმაურმა გამაღვიძა, ქუჩიდან მოდიოდა, ეტყობა ყმაწვილები ჩხუბობდნენ, უშვერი სიტყვებით ამკობდნენ ერთმანეთს. ისევ ხილვა განმიმეორდა და თვალნათლივ დავინახე, როგორ ამოიღო დანა ყველაზე დაბალმა და გვერდით მდგომ ახმახ ჭაბუკს პირდაპირ გულის მიდამოებში დაარტყა. მინდოდა ავმდგარიყავი და პატრულისათვის დამერეკა, მხოლოდ ასე გადავარჩენდი, მაგრამ ვერ გავბედე. კიდევ რამოდენიმე წუთი ვუსმენდი მათ ჩხუბს სავარძელში ჩამჯდარი, ვიდრე ის სიტყვები არ გავიგონე: “რა ქენი, შეჩემა, მოკალი?!”
მინდოდა საწოლისაკენ წავსულიყავი, ჩავწოლიყავი და აღარასოდეს ავმდგარიყავი და არც გავნძრეულიყავი, მაგრამ ჩემდა უნებურად ასე პიჟამოთი გარეთ გავარდი. საბედნიეროდ სასწრაფო მანქანა ჩვენ მოხუც მეზობელთან იყო მოსული და ამ მანქანას გადაყავდა დაჭრილი საავადმყოფოში. დანარჩენმა ახალგაზრდამ შარის აცილების მიზნით დატოვა იქაურობა.
და ვარ, გამოგყვებით-თქო და თავი დამიქნია ექიმმა, თან მკითხა: “ასაკი, სახელი, გვარი!” არ ვიცი-თქო, და მეორემ აქ აქვს პირადობა, რა ეცოდინება, ნახე, რა ფერი ადევს, ეს არ გაგვიხდეს მოსაბრუნებელიო.
პირდაპირ საოპერაციოში შეიყვანეს. დიდხანს ველოდი, მისი მეგობრებიც გამოჩნდნენ და ჩემი წამოსვლის დრო იყო და ყური მოვკარი, როგორ ეუბნებოდა ერთერთს ნაცნობი ექთანი, გულის გადანერგვა თუ უშველის, გული სულ დაფლეთილი აქვსო. სისხლი ჭირდებაო და ჩემი ჯგუფის სისხლი ქონია.
ეს ინფორმაცია ჩემი ნაბიჯებისათვის, რაც ახლა დავგეგმე ძალიან მნიშვნელოვანი იყო.
გადავწყვიტე მისთვის ჩემი გული მიმეცა. სახლში მისვლისთანავე ანდერძი დავწერე: “2 მარტს კეკელიძეზე მომხდარი სისხლიანი გარჩევისას გულში დაჭრილს ჩემი გული გადაუნერგეთ!” დიდი ასოებით დავწერე და გამოსაჩენ ადგილას დავდე. აბაზანა ცხელი წყლით ავავსე, სამართებელიც იქვე მივიტანე. წყალში ჩავწექი, სასწრაფო გამოვიძახე და ვენები გადავისერე. ვფიქრობ, ყველაფერი ზუსტად გამოვთვალე, სასწრაფო წესით ისეთ დროს უნდა მოვიდეს, მე რომ ვერ გადამარჩინოს, მაგრამ ჩემი გული გამოსადეგარი იყოს ტრანსპლანტაციისათვის.
თანდათან გონებას ვკარგავ, მაგრამ ის მაინც მეფიქრება, ყველაფერი სწორად თუ გავაკეთე სამართლებრივად, მეცნიერულად ან/და ადამიანურად და მხოლოდ ის მაინტერესებს, თან ცოტა გული მწყდება, რომ ვერ გავიგებ, მაგრამ მაინც მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ სიხარულით, თუ როგორ იფეთქებს ჩემი გული მის მკერდში.
გიმაიო
05/03/2020
Comments
Post a Comment